Το βιβλίο-εξομολόγηση του Αντώνη Κανάκη για τις 19 συγκλονιστικές ημέρες δίπλα στον πατέρα του. Οι νύχτες στην Εντατική, οι «ψίθυροι» και τα τραγούδια
Συγκλονίζουν τα λόγια αγάπης του Αντώνη Κανάκη για τον πολυαγαπημένο πατέρα του, Γιάννη Δανιήλ Δούμα που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Μάρτιο. Ο παρουσιαστής του «Ράδιο αρβύλα», που έγραψε ένα καθηλωτικό βιβλίο με τον τίτλο «Μπαμπά (μια κανονική ημέρα)», αποκαλύπτει τις αγωνιώδεις στιγμές που έζησε κοντά του τις δεκαεννέα ημέρες -πολύ περισσότερο από μια ζωή, όπως τις χαρακτηρίζει- που εκείνος νοσηλευόταν στην Εντατική της κλινικής «Αγιος Λουκάς» στη Θεσσαλονίκη, με βαρύ εγκεφαλικό, μέχρι που άφησε την τελευταία του πνοή.
Ανάμεσα στις αγωνίες, στα νεύρα, στο πένθος και στην απώλεια που βιώνει έως σήμερα ο Αντώνης Κανάκης αποκαλύπτει ότι ήταν εκείνος που ανέλαβε να πραγματοποιήσει την τελευταία επιθυμία του λατρεμένου πατέρα του, που ήθελε να αποτεφρωθεί. Η διαδικασία έγινε στη Βουλγαρία και όπως παραδέχεται ο παρουσιαστής, οι στάχτες του πιο σημαντικού και υπέροχου ανθρώπου στη ζωή του βρίσκονται στις ρίζες ενός δέντρου στον κήπο του εξοχικού σπιτιού τους στην Περαία.
«Ο μπαμπάς μου με έβαλε να του υποσχεθώ ότι θα τον κάψουμε όταν πεθάνει. Δεν ήθελε να τον θάψουμε. "Αντώνη, να με κάψετε, στάχτη να με κάνετε". Μαθαίνω ότι δεν μπορεί να γίνει στην Ελλάδα. Απαγορεύεται. Και επειδή Το δέντρο στις ρίζες του οποίου ο Αντώνης έριξε τις στάχτες του μπαμπά τουαπαγορεύεται, πρέπει να τον πάω στη Βουλγαρία; Ντροπή τους, ρε π@@στη, ντροπή τους. Η τελετή έγινε Κυριακή 29 Μαρτίου. Σεμνή τελετή, όπως θα την ήθελε. Οι παπάδες που έρχονται να τον διαβάσουν έχουν αξιοπρεπή λόγο και παρουσία. Βλέπετε, είναι από αυτούς που δέχονται να διαβάσουν κάποιον που επιθυμεί να αποτεφρωθεί. Είναι τόσο όμορφος στο φέρετρο, αλλά πολύ κρύος. Εχω τις στάχτες μαζί μου, μέσα σε ένα κουτί σφραγισμένο. Το ξεσφραγίζω και αντικρίζω τη στάχτη. Αυτή η γκρίζα μάζα είναι ο μπαμπάς μου. Η αγκαλιά του, το πρόσωπό του, η μυρωδιά του. Θα τις βάλω στις ρίζες ενός δέντρου που θα φυτέψω στον κήπο μου. Νιώθω να θέλω να τις βάλω κάτω από το δέρμα μου, άλλα δεν ξέρω πώς «...» Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά αυτό το δέντρο που φύτεψα είναι σαν να έγινε ο πατέρας μου» γράφει.
Το ευχαριστώ
Οι περιγραφές των συναισθημάτων του στο βιβλίο των τεσσάρων ημερών, όσες χρειάστηκε δηλαδή για να το γράψει, συνταράσσουν. Οπως και τα ευχαριστώ στους φίλους και γνωστούς που του συμπαραστάθηκαν αλλά και σε ένα κορίτσι που δεν κατονομάζει. «Ευχαριστώ το κορίτσι μου που ήταν διπλά μου όλη αυτή την περίοδο. Σε αγαπώ πολύ». Να σημειωθεί πως τα έσοδα από τις πωλήσεις του θα δοθούν για την οικονομική ενίσχυση του ορφανοτροφείου «Αγιος Στυλιανός».
Μαζί με τον πατέρα του σε λουνα παρκΤο βιβλίο αρχίζει με το τηλεφώνημα της αδελφής του, Κένι, που τον ενημέρωνε ότι ο μπαμπάς τους είχε πάθει εγκεφαλικό. «Δεν θυμάμαι πώς έφτασα στο πατρικό μου. Πέφτω στα γόνατά του, λέω "μπαμπά" και τότε συνέβη η πιο απερίγραπτη στιγμή της ζωής μου. Μόλις ακούει τη φωνή μου με κοιτάει, λάμπει το πρόσωπό του και μου δίνει ένα βλέμμα... που μου είπε τα πάντα για όλη μας τη ζωή. "Τώρα που ήρθες εσύ, Αντώνη, τώρα που ο γιος μου είναι εδώ, δεν φοβάμαι τίποτα". Σφίγγοντας το χέρι του, αν και ήταν σε κατάσταση σοβαρότατου εγκεφαλικού επεισοδίου, είπε: "Είμαι καλά". Ηθελε και κάτι άλλο να μου πει προσπαθώντας με μια περιγραφική κίνηση, τρίβοντας τα δάχτυλά του, αλλά δεν τα κατάφερε».
Στο νοσοκομείο οι γιατροί τού βγάζουν το ρολόι που του είχε χαρίσει ο παρουσιαστής πριν από 17 χρόνια. Ο Αντώνης το πέρασε στον καρπό του. «Θα σ' το επιστρέψω μόλις φύγουμε από το νοσοκομείο» είπε στον πατέρα του. Το πρώτο βράδυ στην Εντατική ο παρουσιαστής του «Ράδιο αρβύλα» το πέρασε μιλώντας στους θεούς, στο σύμπαν, αλλά κυρίως στον εγκέφαλο του πατέρα του. «Νομίζω ότι μιλούσα και στο φάρμακο και του έδινα αυστηρή εντολή. Μετά το παρακαλούσα».
Ο Γιάννης Δανιήλ Δούμας δεν ανταποκρίθηκε στην αγωγή και οι γιατροί αποφάσισαν να προχωρήσουν σε κρανιοτομή. «Τον αγκαλιάζουμε, τον φιλάμε. Σ' αγαπώ, μπαμπά μου, μη φοβάσαι τίποτα, είμαστε συνέχεια εδώ απέξω. Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που του είπα» σημειώνει και συνεχίζει: «Δούλευα κάνοντας τα βασικά και το βράδυ στην Εντατική φορούσα αυτά τα ειδικά καλύμματα στα παπούτσια μου και στα ρούχα μου, έπλενα τα χέρια μου με ειδικά σαπούνια, έμπαινα μέσα, του μιλούσα, τον φιλούσα του έκανα μασάζ. Τον χαιρετούσα κάθε βράδυ και την επομένη πάλι εκεί, κάνοντας τα ίδια βουντού».
«Φοβόμουν να κλείσω το φως»
Στο σπίτι ο Αντώνης Κανάκης βρίζει τον εαυτό του για όλες τις φορές που του φώναξε, τις στιγμές που δεν έδωσε τη σημασία που του άξιζε και σπαράζει. «Φοβόμουν να κλείσω το φως. Από τότε έως και σήμερα φοβάμαι να κλείσω το φως κάθε βράδυ που κοιμάμαι. Μικρός δεν φοβόμουν ποτέ να το κλείσω. Τότε ο μπαμπάς μου ήταν εκεί, ήταν εδώ, ήταν ζωντανός» γράφει.
Ο πατέρας του συνήθιζε να τον φωνάζει «Λάκη», όπως τον... γκάνγκστερ Λάκη Λουτσιάνο. Ομως και ο Αντώνης έτσι τον αποκαλούσε. «Δικό σου θα είναι, ρε Λάκη, εμείς πόσα χρόνια θα ζήσουμε ακόμα;» του έλεγε για το σπίτι στην Περαία, το οποίο ανακαίνιζε ο παρουσιαστής για να το κάνει δώρο στους γονείς του. «Ρε Λάκη, επειδή δεν σε βλέπω να την κάνεις γρήγορα, μετά από μερικά χρόνια θα το κάνω να φανεί σαν ατύχημα» του απαντούσε ο Αντώνης και γελούσαν. «Είχε μεγάλο ταλέντο στην ευτυχία ο πατέρας μου» εξομολογείται ο παρουσιαστής.
Σε μια στιγμή τού ήρθε η ιδέα ότι το μεγάλο όπλο για να «ξυπνήσει» από το κώμα ο Λάκης του ήταν τα τραγούδια. Του έγραψε σε ένα iPod μια λίστα με τα αγαπημένα του, που την ονόμασε «Λάκη, ξύπνα». «Τον μάλωνα, του φώναζα χωρίς σοβαρό λόγο και αυτός σε ένα δευτερόλεπτο το ξεχνούσε σαν να μην έγινε πότε. Ελα, βρε Γιάννη μου, ξύπνα να πάμε σπίτι... Δεν θα σε μαλώνω» του έλεγε, ενώ δίπλα ακουμπούσε η μητέρα του που είχε φέρει μαζί της μύρο από τα οστά του Αγίου Δημητρίου, προστάτη της Θεσσαλονίκης. Εκεί πήγε και ο Αντώνης Κανάκης και προσευχήθηκε σε κάποιον θεό, όπως αναφέρει. Στην εκκλησία όπου βαφτίστηκε, εκεί όπου παντρεύτηκαν οι γονείς του.
Ο Γιάννης Δούμας γνωρίστηκε με τη σύζυγό του όταν ξεκίνησε να της κάνει μαθήματα Αγγλικών. Μπορεί εκείνη να μην έμαθε, είχε όμως να το λέει τι κούκλος ήταν...
Το μοιραίο τηλεφώνημα
Το κουδούνισμα του τηλεφώνου μέσα στη νύχτα από την κλινική δεν τον φόβισε. Ο πατέρας του έδειχνε σημεία ανάρρωσης. «"Γεια σας, από την Εντατική του "Αγίου Λουκά". (Δεν μου αρέσει και πολύ ο τόνος της φωνής της, αλλά αυτοί είναι σοβαροί, σκέφτηκα). "Κύριε, τα συλλυπητήριά μας". Γιατί; Γιατί μου λέτε συλλυπητήρια; Γιατί; Αφού όλα πήγαιναν καλά. Εκεί ήμουν πριν από λίγο και ήταν καλά.
- "Λυπούμαστε. Ο πατέρας σας έπαθε ανακοπή πριν από μισή ώρα". 28 Μαρτίου 2015, 2.55 ξημερώματα. Δεν θα τον δω να τον ξαναφιλήσω. Δεν θα τον ξαναμαλώσω, δεν θα τον ξαναπειράξω. Δεν θα ξαναβρώ ποτέ αναπάντητη κλήση στο κινητό μου που θα γράφει με κόκκινα γράμματα ΜΠΑΜΠΑΣ. Για πρώτη φορά στη ζωή μου γνωρίζομαι με τον θάνατο. Με αγγίζει ο γα@@@λης. Αυτό το καθίκι μού πήρε τον Μπαμπά μου».
Στις 6.00 το πρωί τα μάτια του από το πολύ κλάμα κλείνουν. Σαν ζόμπι φτάνει στο σπίτι της μαμάς του, Ευγενίας, μαζί με την αδελφή του. «Την αγκαλιάζω. Πέθανε ο μπαμπάς» της λέει και σημειώνει: «Η ζωή μου δεν έχει κανένα νόημα. Δεν θέλω και πολύ να ζω».
Το σινεμά, ο πειρατικός σταθμός και το τατού
Ο ΑΝΤΩΝΗΣ Κανάκης μέσα από τη σπαρακτική εξομολόγηση ψυχής, σαν φλας μπακ θυμάται τα παιδικά χρόνια του, τότε που έπιασε δουλειά σε θερινό κινηματογράφο πουλώντας πατατάκια και αναψυκτικά με το καλαθάκι. Αναφέρεται με ενθουσιασμό στον πρώτο ραδιοφωνικό πειρατικό σταθμό που έφτιαξε μαζί με τον πατέρα του στο υπόγειο του σπιτιού τους. Σε ηλικία 11 χρόνων εκείνος έκανε πρωινή εκπομπή και ο μπαμπάς του το «16 ώρες Θεσσαλονίκη» με το ψευδώνυμο John Brubaker, στο οποίο έπαιζε jazz. Θυμάται που είχαν πάει μαζί στη Λαμία για να πάρει αναβολή από τον Στρατό προκειμένου να ακολουθήσει το όνειρό του στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση.
Και άλλα θυμάται... «Που όταν έκανα το πρώτο μου τατουάζ χτύπησε ένα ίδιο με το δικό μου στο ίδιο σημείο του σώματος. Που με χτύπησε δίνοντάς μου ένα ήρεμο χαστούκι για πρώτη φορά στη ζωή του, όχι γιατί το ήθελε, άλλα γιατί ένιωσε ότι πρέπει να το κάνει και αυτός, όταν το ξύλο ήταν βασική διαπαιδαγωγική υποχρέωση. Που έκοβε και μάζευε όλα τα άρθρα για εμένα. Που παρήγγειλε από το Johnny Walker δύο συλλεκτικά μπουκάλια με το όνομά μου. Σαν άντρας που ήμουν, είμαι και θα είμαι πρώτα και πάνω απ' όλα γιος του μπαμπά μου, του Γιάννη Δανιήλ Δούμα, του πιο γλυκού και υπέροχου ανθρώπου που γνώρισα ποτέ» εξομολογείται.
