Κάνοντας έναν απολογισμό της ζωής του, ο Κώστας Μακεδόνας αισθάνεται ευγνώμων. «Έζησα ωραίες στιγμές. Γνώρισα και συνεργάστηκα με τους περισσότερους από τους ανθρώπους που θαύμαζα. Πάντοτε είχα την εύνοια της τύχης, αλλά παρ’ όλα αυτά δούλεψα και δουλεύω πολύ σκληρά. Κοιτώντας πίσω, δεν μετανιώνω για κάτι. Αν ξεκινούσα πάλι από την αρχή, θα έκανα ακριβώς τα ίδια, γιατί και από τα λάθη μου έμαθα».
Στέκομαι στη λέξη «τύχη» που ανέφερε προηγουμένως και του υπενθυμίζω το ατύχημα που είχε με το ελικόπτερο που έπεσε σε απόκρημνη πλαγιά της Πάρνηθας το Μάιο του 2008. «Σαφώς και είχα τύχη, γιατί σπάνια γλιτώνεις από ένα αεροπορικό ατύχημα. Το ελικόπτερο δεν το πιλοτάριζα εγώ. Στα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν πριν από την πτώση, πέρασε όλη η ζωή μπροστά μου. Όταν συνειδητοποίησα πως γλίτωσα, σκέφτηκα την οικογένειά μου και την αντίδρασή τους στο άκουσμα του αεροπορικού ατυχήματος και τη λαχτάρα που θα περάσουν μέχρι να μάθουν πως δεν είμαι νεκρός».
Τόσο ο ίδιος όσο και ο πιλότος υπέστησαν σοβαρές κακώσεις στη σπονδυλική στήλη. «Με συναρμολόγησαν. Πέρασαν αρκετοί μήνες μέχρι να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Πέρα από το γεγονός ότι έζησα, συνειδητοποίησα πως υπήρχε πολύς κόσμος που με αγαπούσε πραγματικά και όλο αυτό το εισέπραξα πολύ έντονα, σε σημείο που δεν μπορούσα να το πιστέψω» λέει με συγκίνηση.
