Η Πόπη πριν μερικές ημέρες, μας έστειλε την ιστορία της. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια προσπαθεί να αποκτήσει παιδί. Μέχρι στιγμής, είχε τρεις ανεπιτυχείς εγκυμοσύνες. Στη δύσκολη αυτή πορεία, γέμισε άγχος, ελπίδες, απογοήτευση. Τώρα, δηλώνει έτοιμη να συνεχίσει τις προσπάθειες και ελπίζει, την επόμενη φορά που θα μας γράψει, να είναι κι εκείνη μανούλα.
«Εδώ και τέσσερα χρόνια, ο σύζυγός μου κι εγώ προσπαθούμε να αποκτήσουμε μωράκι… Ξεκινήσαμε να προσπαθούμε κι έξι μήνες μετά, η γυναικολόγος μου, μου βρήκε μια μεγάλη κύστη την οποία έπρεπε να αφαιρέσω. «Ενδομητρίωση» μου είπε ότι είναι μια πιθανή αιτία που δεν συλλαμβάνω. Έκανα λαπαροσκοπικά την επέμβαση.
Ένα μήνα μετά έμεινα έγκυος. Απίστευτη χαρά. Διήρκεσε μόνο μία εβδομάδα… Βιοχημική εγκυμοσύνη.
«Κάποιο πρόβλημα θα έχει το μωρό και η φύση προνοεί…», μου είπε η γιατρός. Σιγά-σιγά το ξεπέρασα. Ξεκίνησα θεραπείες και τέσσερις μήνες μετά έμεινα και πάλι έγκυος! Πετούσαμε κι ο άνδρας μου και εγώ απ’ τη χαρά μας! Κάναμε εξετάσεις χοριακής και έδειξε πολύ χαμηλές τιμές. Δεν είχα ιδέα τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Επαναλάβαμε την εξέταση και λίγο μετά με πήρε τηλέφωνο η γυναικολόγος μου. «Δεν είναι καθόλου καλά τα πράγματα» και «είναι επείγον να συναντηθούμε», μου είπε. Με έπιασε πανικός. Πήγαμε στο ιατρείο, έκανα υπέρηχο, όμως η γιατρός δεν έβλεπε τίποτα. Μας ζήτησε να τον επαναλάβουμε, κι έτσι, γεμάτοι άγχος, μια εβδομάδα αργότερα πήγαμε και πάλι για υπέρηχο. Το θαύμα έγινε! Ακούσαμε την καρδούλα του να χτυπάει! Η γιατρός, όμως, με συμβούλευσε να μην ενθουσιάζομαι. Εγώ δεν άκουγα τίποτα. Άρχισα να κάνω όνειρα για το μωράκι που θα αποκτούσαμε!
Στον επόμενο υπέρηχο η καρδούλα σταμάτησε να χτυπά. Μπήκα αμέσως για απόξεση.
Άρχισα να μαζεύω τα κομμάτια μου. Λίγο μετά, αλλάξαμε και γιατρό, γιατί η προηγούμενη με έκανε να πιστεύω ότι δεν θα τα καταφέρω. Με τον καινούριο γιατρό κάναμε ορμονικές εξετάσεις και σπερμοδιάγραμμα και όλα φαίνονταν καλά! Τέσσερις μήνες μετά έμεινα έγκυος για τρίτη φορά. Οι εξετάσεις έδειχναν ότι όλα πηγαίνουν καλά κι εμείς ετοιμαζόμασταν να γίνουμε επιτέλους γονείς!
Όταν μπήκα στην όγδοη εβδομάδα πήγαμε για υπέρηχο. Ο γιατρός κοιτούσε προσηλωμένος την οθόνη και δεν μιλούσε. Ένιωσα ένα κόμπο στο λαιμό. «Γιατρέ, τι συμβαίνει;». «Δεν μπορώ να ακούσω την καρδιά του», μου είπε. Την επόμενη μέρα μπήκα ξανά στο χειρουργείο για απόξεση.
Εκείνη τη μέρα αποφασίσαμε να μην ξαναπροσπαθήσουμε. Πήραμε απόφαση ότι θα γερνούσαμε οι δυο μας, μόνοι. Δεν είναι μόνο η διαδικασία και οι επεμβάσεις. Κυρίως είναι το κενό που νιώθω μέσα μου, που δεν μπορεί να γεμίσει.
Ένα σχεδόν μήνα μετά το σοκ, είμαστε πιο ήρεμοι. Αποφασίσαμε να μάθουμε γιατί η καρδούλα του μωρού μας σταματά να χτυπά -και να ξαναπροσπαθήσουμε.
Ελπίζω όταν σας ξαναγράψω, να είμαι κι εγώ μανούλα.»
