Οι γονείς δεν χρειάζονται «οδηγίες χρήσης» για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Εκείνο που χρειάζονται είναι να απολαύσουν το μεγάλωμα των παιδιών τους χωρίς να εγκλωβίζονται στα "πρέπει" που τους επιβάλλονται από το οικογενειακό περιβάλλον.
Αποκτώντας παιδιά βρισκόμαστε σε μια φάση αλλαγής εικόνας, εαυτού, συναισθημάτων, προτεραιοτήτων,«θέλω», αναγκών, ρόλου, και ζωής για την οποία δεν είχαμε οδηγίες χρήσεων. Κάποιοι νιώθουν ότι πρέπει να είναι σούπερ γονείς ή υπεράνθρωποι.
Πιθανόν ο περίγυρος -στην προσπάθεια να τους βοηθήσει- τους γεμίζει με τύψεις και ενοχές για όλα όσα πρέπει να κάνουν και να είναι.
Οι γονείς πρέπει να εμπιστεύονται το ένστικτό τους σχετικά με το τι θέλουν να κάνουν στο μεγάλωμα των παιδιών. Να αλλάξουν τρόπο σκέψης. Να μην «εγκλωβίζονται» σε όσα τους λένε οι άλλοι και να βάζουν όρια. Να δουλέψουν με τον εαυτό τους και να μοιράζονται τις ευθύνες μεταξύ τους.
Να φροντίσουν να αφιερώσουν χώρο και χρόνο για τον εαυτό τους, κάνοντας κάτι που τους ευχαριστεί. Να ζουν και να απολαύσουν το εδώ και τώρα, π.χ. όταν μαγειρεύουν να απολαμβάνουν το μαγείρεμα και να μην σκέπτονται τις άλλες δουλειές του σπιτιού ή όταν παίζουν με τα παιδιά τους να μην σκέφτονται πόσες δουλειές έχουν να κάνουν. Και, τέλος, να νιώσουν ευγνωμοσύνη και χαρά για όσα κατάφεραν να κάνουν.
Για παράδειγμα στο τέλος της ημέρας να σκεφτούν τι ήταν αυτό που τους έκανε χαρούμενους εκείνη την ημέρα που μπορεί να είναι, για παράδειγμα, ότι δεν έδωσαν σημασία σε κάποιον που είπε κάτι που τους
