Αν υπάρχει κάτι αδιαπραγμάτευτο για τον Robbie Williams, είναι η ακόρεστη δίψα του να λάμπει. Να επανεφευρίσκει τον εαυτό του, να μοιράζεται κομμάτια της ψυχής του με το κοινό και να διεκδικεί ξανά και ξανά την αγάπη του. Κι αν οι δυνάμεις και οι δεξιότητες που συνθέτουν τον ιδανικό “Βασιλιά της Διασκέδασης” μπορούσαν να συγκεντρωθούν σε έναν άνθρωπο, αυτός είναι ο Robbie – πιο ώριμος από ποτέ, έτοιμος να (ξανα)εκτεθεί και να τα δώσει όλα για το θέαμα.

Ο Robbie, με πάνω από 35 χρόνια καριέρας και 15 Νο.1 άλμπουμ, αυτοανακηρύσσεται «Βασιλιάς της Ψυχαγωγίας». Και αυτό που ζήσαμε εκτός από συναυλία, ήταν ένα ταξίδι μέσα από την ίδια του τη ζωή – ένα αυτοβιογραφικό θέαμα που συνδύαζε μουσική, θέατρο, σάτιρα, τραγούδι και γενναίες δόσεις αυτοσαρκασμού.

Ερμήνευσε τις μεγάλες του επιτυχίες, μίλησε ασταμάτητα για τη ζωή του, τη σύζυγο και τα τέσσερα παιδιά του, τις σοβαρές ασθένειες των συγγενών του, αλλά και για την αξία της στιγμής και της ανθρώπινης επαφής.

   
Robbie Williams – Chat με τον deepfake έφηβο εαυτό του
Η παρουσία του αρκεί για να σηκωθεί όρθιο όλο το Καλλιμάρμαρο από την πρώτη νότα. Η καταρρακτώδης βροχή που απείλησε τη συναυλία δεν στάθηκε εμπόδιο. Οι κερκίδες γέμισαν και οι όρθιοι πήραν θέση μπροστά από τη σκηνή από νωρίς. Οι οθόνες επέτρεπαν στο κοινό να βλέπει όχι μόνο τον Robbie, αλλά και πλάνα από τους θεατές, που έμειναν καθιστοί μόνο σε λίγα τραγούδια (ευτυχώς δεν είχαμε φαινόμενα Coldplay).

 Η αρχική εικόνα του Robbie ντυμένος στα κόκκινα να τραγουδάει ανάμεσα σε μια συστάδα από μικρόφωνα αντικατοπτρίζει τον τρόπο που έχει ζήσει, ακόμα και τις χειρότερες στιγμές της ζωής του. Απόλυτα εκτεθειμένος στα φώτα της δημοσιότητας.

 Στο εισαγωγικό βίντεο ακούμε σχόλια για τη νέα τεχνολογία, το AI και τον αντίκτυπό της στη μουσική βιομηχανία, ενώ deepfake εμφανίσεις του Elvis, του Freddie Mercury, του Bowie και του Lennon μας υπενθυμίζουν ποια είναι τα είδωλα που τον έχουν εμπνεύσει – αυτοί οι λίγοι εκλεκτοί που με το εκτόπισμά τους μπορούν να σώσουν το “παιχνίδι” της ψυχαγωγίας.

Rocket και Let Me Entertain You για αρχή και ο Robbie ξεδιπλώνει τον “παλιό καλό του εαυτό”. Αλληλεπιδρά φλερτάροντας με το κοινό, λέει αστεία, τραγουδάει σε μια κοπέλα από το πλήθος, φοράει ροζ κοστούμι, γούνες και μποά. Μιλάει ακόμα και με τον νεότερο – deepfake – εαυτό του (δηλαδή είχε συνομιλία με τον έφηβο Ρόμπι τον οποίο είδαμε στις οθόνες με τη βοήθεια του. ΑΙ) τον βασικό λόγο που κάνει ψυχανάλυση μέχρι σήμερα.

 Στο πρώτο 40λεπτο ο αυτοσαρκασμός, ο δήθεν ναρκισσισμός και τα κηρύγματα για το “embrace your inner cringe”, ήταν κουραστικά, όμως πολύ γρήγορα το πράγμα απέκτησε ρυθμό και φυσικά ο Robbie άρχισε να τραγουδάει τα αγαπημένα μας. Όχι μόνο τα αγαπημένα μας από το δικό του ρεπερτόριο. Γιατί εδώ που τα λέμε τι σόι διασκεδαστής είναι κάποιος όταν δεν έχει επαφή με το σύνολο της μουσικής βιομηχανίας;

   
Έχοντας (φανταζόμαστε) πληρώσει αδρά για τα… δικαιώματα, και με στόχο να συστήσει όλη τη μπάντα του δίνοντάς τους τη δυνατότητα να “παίρνουν επάνω τους” ένα κομμάτι τη φορά… το στάδιο τραγούδησε:

“Beat it” (Μάικλ Τζάκσον), Sweet Child O’ Mine (Guns N’ Roses), Another One Bites the Dust (Queen) Could You Be Loved (Bob Marley), Sandman (Metallica), Killing Me Softly With His Song (Fugees), “Hey Jude” (Beatles) και Y.M.C.A. (Village People – αυτό πόνεσε γιατί μας θυμίζει πλέον τους MAGA).

Οι δυνατές στιγμές του Robbie και ο ύμνος της FIFA με τη Λάουρα Παουζίνι
Αφού προσπεράσαμε τα “άτυχα” σχόλια που μας έβαλαν σε συναγωνισμό με τους … Τούρκους και την πολλή πρόζα (που ξέραμε ότι είναι στο στιλ του Robbie από την προηγούμενη φορά στη Μαλακάσα) εστιάσαμε στο προκείμενο. Τα τραγούδια δηλαδή.

   Εντάξει, δεν θα ήταν ο Βασιλιάς της Διασκέδασης αν δεν ήξερε ότι πρέπει να πέσει και λίγη συγκίνηση για να “δέσει το γλυκό”. Ο “διασκεδαστής” να αφήσει στην άκρη την περσόνα του και να μιλήσει για τον άνθρωπο πίσω από το φαινόμενο. Αφιέρωσε το Love My Life στα παιδιά του που του άλλαξαν τη ζωή, και σε όλους εμάς το Me and my monkey αναφέροντας ότι μόνο στην Ελλάδα το κοινό του αγαπάει τόσο πολύ αυτό το τραγούδι. Το Millenium ακούστηκε υπέροχο με πλούσια πνευστά, όπως και τα Come Undone και Better Man. Ο κόσμος τραγούδησε τα πάντα όλα, ακόμα και το Relight My Fire, που του έχει – όπως μας είπε – δημιουργήσει τραύμα γιατί δεν το πρωτοερμήνευσε εκείνος! Λίγη Broadway χρυσόσκονη από New York New York και My Way και μας περίμενε μια έκπληξη.

Κάλεσε στη σκηνή την Ιταλίδα ποπ σταρ Λάουρα Παουζίνι και τραγούδησαν μαζί τον νέο επίσημο ύμνο της FIFA, με τίτλο “Desire” το οποίο μαγνητοσκοπήθηκε μάλιστα και θα το δούμε και σαν βιντεοκλίπ με πλάνα από το Καλλιμάρμαρο.

Η επίκληση του θυμικού έφτασε στο κολοφώνα της με εκρηκτική big band συνοδεία και πνευστά που γέμισαν τον χώρο.  Στο Feel εμφανίστηκε σοβαρός, σχεδόν συγκρατημένος, κοιτάζοντας στα μάτια τη “μοίρα” και τραγουδώντας με απόλυτη συναίσθηση κάθε στίχο του τραγουδιού.  Το Angels ολοκλήρωσε τη μέθεξη, ο Robbie μας ευχαρίστησε για την αγάπη και τη φιλοξενία (και τα λεφτά που δώσαμε για να θρέψει την οικογένειά του) και χάθηκε στο … ηλιοβασίλεμα.

   
Επιμύθιο
Για δύο ώρες ασταμάτητα, ο Robbie μας κράτησε το χέρι με μια ατόφια δόση 90s χαράς και πολλή κουβέντα – ίσως σε κάποια σημεία άσκοπη. Ένα αυτοβιογραφικό ποπ υπερθέαμα γεμάτο κορώνες deepfake αυτοπεποίθησης, κοιλάδες ευαισθησίας, ολίγη αυτοπαρατήρηση και γκλίτερ – μια βραδιά που απέδειξε πως, όσα χρόνια κι αν περάσουν, λίγοι μπορούν να συναγωνιστούν τον Robert Peter Williams σε αυτό που λέγεται “entertainment”.

Περπατώντας προς την έξοδο τα σχόλια ήταν ακραία αντίθετα. Σε κάποιους άρεσε πολύ σε άλλους έκανε “κοιλιά” η επιθυμία του Robbie να μοιραστεί τόσα. Βέβαια σε όσους δεν πολυάρεσε το σύνολο του θεάματος, πιθανώς δεν γνωρίζουν καλά την εξέλιξη του καλλιτέχνη, γιατί αυτό που είδαμε είναι ακριβώς ο Robbie. Με σήμα κατατεθέν την εικόνα του με το κόκκινο adidas από το Glastonbury του ’95, και το μαύρο δόντι.

news247.