Σάλος σε όλη την Ελλάδα, έχουν αναστατωθεί πόλεις και χωριά. Κανείς δε το περίμενε πως ένας βιασμός θα πάρει τέτοιες διαστάσεις. Λογικό είναι να μην το περιμένουν. Αυτοί που ποτέ δεν μιλήσαν για το ξύλο που έφαγαν από τους πατεράδες τους.

Αυτές που τις δίπλωσαν από τα χαστούκια επειδή αντιμίλησαν στη μάνα τους. Που να το περιμένουν ότι κάποια θα τολμήσει να μιλήσει για το βιασμό της. Όλες περίμεναν πως θα δαγκώσει μια καυτή πατάτα, για πάντα. Εκεί θα την κρατά σφιχτά δαγκωμένη, μέχρι να περάσει ο πόνος.

Δυστυχώς όμως ο πόνος ενός βιασμού δεν σταματά ποτέ. Είναι μερικά βιώματα που όσα χρόνια και αν περάσουν δε τα ξεχνάς ποτέ. Είναι μερικά συναισθήματα που όσες μνήμες και αν ξεθωριάσουν, αυτά δεν σβηστούν ποτέ. Γιατί ο πόνος και η πληγή δεν μετριέται με γραμμάρια, να τα βάλεις κάτω να σου βγουν τα κιλά όπως εσύ τα θες. Όσο και αν προσπαθείς, κάπου εκεί θα αναδεύεται εκείνος ο παλιός, γνώριμος πόνος.

Κάποιοι βιασμοί έγιναν νύχτα, πίσσα σκοτάδι, σε σκοτεινά δωμάτια με κλειστές πόρτες. Τα αυτιά των γειτόνων μπορεί κάτι να ψυλλιάστηκαν, αλλά «κατηγόρησαν» την ανοιχτή τηλεόραση και το έργο που έπαιζε. Κάποιοι άλλοι βιασμοί έγιναν υπό το φως του ηλίου και μέσα σε γραφεία φωτεινά. Αυτό το φως, αυτή η ζέστη ήταν που ανάγκασε τον καθηγητή, το γιατρό, τον προπονητή, τον μεγαλοδημοσιογράφο να απλώσει το χέρι του. Όχι πολύ, μην αγχώνεσαι. Λίγο παραπάνω από πριν, και λίγο ακόμα, τόσο ώστε να φτάσει εκεί που σε ενοχλεί. Και σε πονάει.

Μαθήματα προς ένα επίδοξο βιαστή.

Συγκλονισμένη η Ελλάδα μας για το βιασμό, πως συνέβη αυτό και δεν το πήρε χαμπάρι η Καιτούλα του Ριζάρη απέναντι; Έχασε τέτοια είδηση η κυρά-Μάρω που τίποτα δεν της ξεφεύγει; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Καλοστημένες παγίδες. Παγίδες για αθώα κορίτσια που προκάλεσαν όμως γιατί φορούσαν ροζ και όχι πένθιμο μελιτζανί. Παγίδες για αθώα αγόρια που φορούσαν άσπρα αμάνικα μπλουζάκια και όχι μαύρα ράσα. Γιατί ο βιαστής, δεν φταίει, τον προκάλεσαν τον καημένο. Πως να αντισταθεί;

Ας του κάνουμε μερικά μαθήματα όμως του επίδοξου βιαστή. Οι κοντές φούστες, τα κοντά μπλουζάκια και τα κοντά καλτσάκια, δεν σημαίνουν έλα να με βιάσεις. Τα κοντά σορτσάκια και τα άσπρα αμάνικα μπλουζάκια, δε σημαίνουν και πάλι έλα να με βιάσεις. Βασικά, κανένα ρούχο δε σε προκάλεσε, κανένα χρώμα, καμία απόχρωση. Εκτός από τις 40 αποχρώσεις του μαύρου που κρύβονται στο μυαλό σου. Το ίδιο ισχύει και για τις πλεξούδες, τα καλοχτενισμένα μαλλιά, τα αρωματισμένα ρούχα. Παρομοίως ακόμα και αν κυκλοφορεί ένα άτομο γυμνό στο δρόμο, δεν σημαίνει πως έχεις την άδεια να βιάσεις. Αντιθέτως, θα πρέπει να ρωτήσεις αν μπορείς να το βοηθήσεις.

Αυτό που συμβαίνει είναι πως νοητικά, στροφάρεις αντίθετα. Δεν προχωράς σωστά, πως να στο πω, χρειάζεται να δεις γιατρό. Όχι παθολόγο, σίγουρα κάποιον ψυχολόγο ή ψυχίατρο. Ίσως να σου τα έμαθαν λάθος και από το σπίτι. Ίσως ο πατέρας σου, που ποιος ξέρει τι είχε βιώσει και αυτός μικρός, σου δίδαξε λάθος για το τι σημαίνει άντρας. Ίσως η μητέρα σου το ίδιο, μπορεί να σου είπε τα κορίτσια κάνουν το ένα και τα αγόρια το άλλο. Τέλος, κλείνει εκεί η ιστορία της μάνας σου, η συναίνεση ήταν μια λέξη συνυφασμένη με την προίκα μόνο. Τόσα ήξεραν, τόσα έκαναν. Σήμερα όμως, εν έτει 2021, τι δικαιολογία έχεις;

Το μίσος και το όχι που δεν άκουσες.

Καθώς μεγάλωσες, αντί να τα μάθεις καλύτερα, έκανες του κεφαλιού σου. Έμαθες να μη σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου, να μη δέχεσαι το όχι σαν απάντηση. Που σιγά το σπαθί που κουβαλάς δηλαδή, ένα σπαθάκι 15 πόντους και το κάνεις και ζήτημα για ξιφομαχία. Αντί να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να μην αγγίζει, να μη βάζει χέρι, να μην απλώνει εκεί που δεν του έδωσαν την άδεια να φτάσει.

Το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες. Μα φυσικά, αυτές που αντί να υπερασπιστούν η μία την άλλη, μαλώνουν σαν τις συμπεθέρες. Γιατί σας έμαθαν από το σπίτι να μαλώνετε, γιατί εσύ εισαι καλύτερη από τη διπλανή. Γιατί είδες τι έπαθε η γειτόνισσα και συμμαθήτρια σου; Θες σαν αυτή να γίνεις; Να σου το μίσος να σταλάζει ανάμεσα στα θηλυκά. Αντί να πετάξουν τα βαρίδια των παιδικών τους χρόνων, τα μεταλαμπαδεύουν στις κόρες τους. Σοι να πάει το βασίλειο! Έλα να σου μάθω κόρη μου, πως να φοβάσαι τους άντρες, πως να πετάς το τσόκαρο και να βρίσκεις σημάδι. Και το καλύτερο, πως να χειρίζεσαι το τηγάνι στη κουζίνα και στο κεφάλι του άντρα σου.

Κάπως έτσι μεγάλωσαν γενιές που το μίσος πάει κι έρχεται. Γιατί κανένα παιδί δε γεννήθηκε για να μισεί. Ούτε για να διακρίνει, να κοροϊδεύει, να λοιδορεί, να χλευάζει. Κανένα παιδί δεν εκπαιδεύτηκε στον αυτόματο να βρίζει, να χτυπάει, να απλώνει χέρι, να χουφτώνει. Μη μου πείτε την κλασσική δικαιολογία, πως το είδε από τα άλλα παιδιά. Είπαμε, κανένα παιδί και αυτό συμπεριλαμβάνει όλα τα παιδιά! Άρα το πρόβλημα είναι οι γονείς. Αυτοί του μαθαίνουν και τα καλά και τα άσχημα. Και αν υπάρχουν εξαιρέσεις, είναι μετρημένες στον κανόνα της ψυχιατρικής.

Σάλος από τις απόβλεπες ειδήσεις, που τις γνωρίζαμε όλοι!

Δεν το χωρά ο νους ότι στην χώρα μας βιάστηκε κάποια. Γιατί τόσα χρόνια καμιά δε μιλούσε. Αν μιλούσε είναι γιατί τα ζητούσε ο πισινός της. Αν δεν μιλούσε ήταν γιατί πάλι το ήθελε, μπορεί και να της άρεσε. Σάλος για τα αγόρια που τους έβαλαν χέρι, σε κάτι ναούς μετά το κατηχητικό ή στο σχολείο ως τιμωρία για το μάθημα. Ο υπερβάλλων ζήλος του παπά ή του δασκάλου. Και κάνουμε ότι δεν είδαμε, δεν ακούσαμε και δεν μπορέσαμε να βοηθήσουμε.

Σάλος στις οικογένειες με τις απανωτές καταγγελίες για βιασμούς μετά από δεκαετίες. Αντιδράσεις από μια μερίδα του πληθυσμού. Από αυτήν που αναρωτιούνται: λες αύριο να βγουν και τα δικά μου στην φόρα; Λες να έπρεπε να είχα μιλήσει για όταν με βίασε ο θείος μου; Που να μπλέκω τώρα μετά από 20-30 χρόνια με τον διευθυντή μου; Θα κλάψω λίγο παραπάνω, στα μουλωχτά, στο μαξιλάρι και θα περάσει. Ο φόβος κυρίευσε όλους όσους δεν έχουν το θάρρος να μιλήσουν. Που τους χάλασαν αυτές οι κυρίες την αυταπάτη της οικογενειακής γαλήνης.

Άκου τώρα βιασμός και αηδίες. Γιατί δηλαδή δεν μίλησε τόσα χρόνια;

Να το μίσος και πάλι, ήρθε να σταλάξει. Λογαριασμό θα σου δώσουμε κυρία μου, πότε θα μιλήσουμε για το βιασμό μας; Σας ζητήσαμε εσάς τα ρέστα; Σας ζητήσαμε να έρθετε στο δικαστήριο; Σας ζητήσαμε να μας πάρετε αγκαλιά όταν έσπασαν τα μέσα μας; Όχι, δεν ήσουν εκεί στα σκοτεινά δακρυσμένα σεντόνια για να μου πεις τώρα, πότε θα μιλήσω για το βιασμό μου. Και αν θες να ξέρεις, ακόμα πονάει και ας πέρασαν δυο δεκαετίες. Το σώμα μπορεί να επουλώνεται, οι μνήμες όμως έχουν χαραχτεί. Αυτό που μας έκανε να νιώσουμε ο βιαστής μας, δεν χάνεται με τα χρόνια.

Γιατί μιλάω τώρα; Μιλάω για βρω το δίκιο μου. Μιλάω για να μη συμβεί στο παιδί μου και στα παιδιά αυτού του κόσμου. Για να μη συμβεί στο δικό σου παιδί ή ανίψι. Μιλάω ώστε αυτά τα καθάρματα να σταματήσουν να κυκλοφορούν ελευθέρα, με το χαμόγελο στα χείλη. Για να μη ξεφύγουν και ενθαρρύνουν κι άλλους. Δώσε θάρρος στο χωριάτη να σου ανεβεί στο κρεβάτι, δε λέει η παροιμία; Ε όχι άλλοι πάνω στο κρεβάτι μου και σε κανένα κρεβάτι ξένο. Χωρίς την άδεια μου, ούτε το σεντόνι δε θα ακουμπάς. Και αν δεν έχεις το θάρρος να με χειροκροτήσεις, να με στηρίξεις, να σταθείς στο πλάι μου, κάνε μου μόνο μια χάρη. Μη μιλάς! Αν δεν καταλαβαίνεις, αν δεν κατανοείς περί τίνος πρόκειται, απλά σιώπησε. Μέσα από τη σιωπή, ίσως μάθεις κι εσύ περισσότερα. Εγώ αρκετά έζησα στη σιωπή, ήρθε η ώρα να μιλήσω!

*Το σημερινό κείμενο είναι αφιερωμένο στη Σοφία Μπεκατώρου και σε όλα τα θύματα βιασμού ή σεξουαλικής παρενόχλησης που βρήκαν το θάρρος και μίλησαν! Σας ευχαριστούμε που βοηθάτε να μη συμβεί και σε άλλους!

Κείμενο, σύνταξη: Βογιατζής Ηλίας για newsitamea.gr

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις, δυστυχώς δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας. Είναι η σκληρή πραγματικότητα.

Email επικοινωνίας: iliasvogiatzis@gmail.com