Πατέρας ανήλικου κοριτσιού με ρώτησε αν πρέπει ή όχι το παιδί του να τον βλέπει γυμνό.
Σωστό ή λάθος δεν υπάρχει. Το σώμα και η αντίληψη που έχουμε για αυτό είναι κεντρικό κομμάτι της ταυτότητάς μας και τα μικρά παιδιά είναι παρατηρητές αυτού, ενώ μιμούνται τις συμπεριφορές και τα συναισθήματα των γονιών τους γι' αυτό.
Η γυμνότητα δεν θεωρείται μια κοινωνικά ουδέτερη έννοια. Σχετίζεται και με τον ερωτισμό, το κρυφό, το απαγορευμένο, την ντροπή, την ενοχή. Οσο πιο έντονα είναι αυτά τα συναισθήματα στον γονιό τόσο θα απορροφηθούν από το παιδί. Σε γενικές γραμμές, προτείνω ότι μέχρι τα δύο χρόνια η συνύπαρξη γυμνού γονιού με γυμνό βρέφος είναι μια έκφραση συναισθηματικής εγγύτητας.
Τα αγόρια 3-5 ετών που διανύουν τη λεγόμενη οιδιπόδεια περίοδο (ασυνείδητα ερωτεύονται τη μητέρα τους και ανταγωνίζονται τον πατέρα τους για την κατάκτησή της) είναι σημαντικό να βλέπουν περισσότερο το σώμα του πατέρα, ώστε να ενισχύσουν τη διαδικασία ταύτισής τους με αυτό. Θα πρέπει όμως παράλληλα να νιώθουν ελεύθερα να δουν και το σώμα της μητέρας, ώστε ασυνείδητα να μην το εξιδανικεύσουν.
Για τα μικρά κορίτσια είναι βοηθητικό να βλέπουν το σώμα του πατέρα γυμνό κάτω από προϋποθέσεις και με όρια. Αν οι γονείς θέλουν να είναι γυμνοί αυτό δεν θα πρέπει να επιβληθεί καταναγκαστικά στο παιδί, αν το ίδιο δεν νιώθει άνετα με αυτό.
Τόσο οι γονείς που περιορίζουν όσο και εκείνοι που εκθέτουν γυμνό το σώμα τους πρέπει να ξέρουν και να εξηγούν στο παιδί γιατί το κάνουν.
Ο γονιός μπορεί να κρύβει τη γύμνια του, αλλά δεν μπορεί να κρύψει την αμηχανία ή την ενοχή που ίσως νιώθει για το σώμα του. Το μικρό παιδί με τις «μαγικές» κεραίες του τα συλλαμβάνει όλα. Προτείνω ξεκάθαρες συμπεριφορές, τεκμηριωμένες από τον γονιό.
Πηγή: tanea.gr
