Δευτέρα ελληνικό πρωτάθλημα, Τρίτη και Τετάρτη Champions League, Πέμπτη Europa League, Παρασκευή Ευρωλίγκα και το Σαββατοκύριακο... ελληνικό, αγγλικό, ιταλικό, ισπανικό και σουαζιλανδέζικο πρωτάθλημα! Ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Ποτέ δεν κατόρθωσα να το μάθω αυτό το ρημαδοπρόγραμμα. Και ποιος νοιάζεται άλλωστε;
Μάλλον πολλοί τελικά! Και όχι μόνο άντρες που παρακολουθούν φανατικά, αλλά και γυναίκες που είτε τους αρέσει το ακατανόητα σημαντικό αυτό άθλημα είτε επηρεάζονται θέλοντας και μη λόγω του φανατικού που βρίσκεται στον καναπέ τους και που σε καθημερινή βάση διαμορφώνει το πρόγραμμά του -και κατ’ επέκταση το δικό τους- ανάλογα με τα... ματς της ημέρας. Κι αν τύχει και παίζει Η ομάδα; Τρόμος! Γιατί αν κερδίσει, όλα καλά. Αν όμως χάσει, προετοιμαζόμαστε για διήμερο πένθος στο σπίτι. Και μη τύχει και παίζει την ίδια μέρα και ο ορκισμένος εχθρός και σημειώσει νίκη... Σκούρα τα πράγματα.
Συχνά πυκνά αναρωτιόμουν αν είμαι υπερβολική και εάν εγώ -παρά την ελάχιστη προσπάθεια που έχω καταβάλει να μπω στο κλίμα- απλώς δεν καταλαβαίνω. Και ειδικά αυτό το oφσάιντ… Κλασικό, το ξέρω, αλλά με όσους τρόπους και αν έχουν επιχειρήσει να μου το εξηγήσουν ή έχω άρνηση να το καταλάβω ή είναι τόσο περίπλοκο που όντως δεν το καταλαβαίνω -θέλω να πιστεύω ότι ισχύει μάλλον το πρώτο. Ακόμη και το κλασικό σεξιστικό παράδειγμα με την ουρά σε κατάστημα Σάββατο απόγευμα μου έχουν περιγράψει και πάλι… τίποτα.
Αποφάσισα λοιπόν να ρωτήσω έξι γυναίκες τι σκέφτονται εκείνες για τον «βασιλιά των σπορ» και ιδού τι απάντησαν...
Ποδόσφαιρο, αυτός ο άγνωστος (Ελένη)
Γελάω πολύ με το ποδόσφαιρο. Βασικά γελάω πολύ με τους δικούς μου ανθρώπους που παρακολουθούν φανατικά ποδόσφαιρο. Αν βέβαια αναλογιστούμε ότι στο πανεπιστήμιο διδάσκεται μέχρι και μάθημα «Κοινωνιολογία και ποδόσφαιρο» καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη επιρροή ασκεί. Ας μην κρυβόμαστε όμως φίλες μου. Πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, οι περισσότερες το βαριόμαστε οικτρά!
Σίγουρα βέβαια, στο όνομα ενός έρωτα, έχουμε στο βιογραφικό μας κάποια εμπειρία από αγώνα, είτε στο γήπεδο είτε στην οθόνη. Αν φυσικά οι προλήψεις τους τους επιτρέπουν να είμαστε στο χώρο! Ποιος πήρε τηλέφωνο στο δεύτερο ημίχρονο και το φάγαμε, σε ποια θέση του καναπέ καθόμουν στο πέναλτι, τι μάρκα τσιγάρα κάπνισα στο γήπεδο εκείνη τη μέρα και άλλα τέτοια μαγικά! Και εκεί, σε αυτό το μυσταγωγικό για εκείνους ενενηντάλεπτο, σου αποκαλύπτεται ξαφνικά ένας άλλος κόσμος, ένα παράλληλο σύμπαν!
Το αγαπημένο μου είναι τα συνθήματα. Ευφάνταστα, πρωτότυπα, με ρυθμό και πολλά μπινελίκια. Αλλά το καλύτερο μου, εκεί που νιώθω πραγματικά σα ροφός, είναι όταν αρχίζουν όλοι γύρω σου να φωνάζουν, να βρίζουν, να γίνονται έξω φρενών γιατί είδαν το φάουλ! Ποιο φάουλ ρε παιδιά, που τους βλέπεις σε τέτοια απόσταση, που φαίνονται σαν πλέιμομπιλ και ίσα που μπορείς να διακρίνεις το νούμερο στη φανέλα! Και βλέπεις μια πανδαισία να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου! Από παρέες νεολαίων, μέχρι μπαμπάδες με μικρά αγοράκια και ηλικιωμένους, να βρίζουν όλοι μαζί συντονισμένα κι εσύ να στέκεσαι σαστισμένη να προσπαθείς να καταλάβεις τι στην ευχή είναι αυτό που είδαν και βγήκαν τόσο πολύ εκτός εαυτού!
Κι αφού τελειώσει ο αγώνας να συζητούν σαν παράγοντες ή προπονητές το λιγότερο, έτοιμοι για την επόμενη μεταγραφή. «Δεν τραβάει ρε ο τάδε, τι παλτό είναι ο δείνα, δεν παίξαμε καλά, αφού βλέπουμε το 4-4-2 δε μας πάει, κι ο έτσι δεν παίζει καλή άμυνα» κι εσύ καταπίνεις το τελευταίο σποράκι από το μπολ αφού έχεις πολύ καλά καταλάβει ότι τούτη την ώρα καλύτερα να μασάς... παρά να μιλάς!
Όλα τα happenings της ζωής μου με γνώμονα το ποδόσφαιρο (Σταυρούλα)
Παντρεύτηκα το πρώτο Σάββατο του Σεπτέμβρη για να μην έχει ξεκινήσει η αγωνιστική περίοδος, έτσι ώστε να έχω πιθανότητες να έρθει κι ο γαμπρός στο γάμο μου και οι καλεσμένοι μου. Γέννησα αρχές Αυγούστου για να μην έχουν ξεκινήσει τα φιλικά της προετοιμασίας! Όλα τα happenings της ζωής μου με γνώμονα το ποδόσφαιρο... Θέλοντας και μη όλα τα έμαθα. Και το offside έμαθα και το κόρνερ βλέπω πριν το σφυρίξει ο διαιτητής και το δεξί εξτρέμ ξεχωρίζω που τρέχει πάνω στον ασβέστη...
Δε θα καταλάβω ποτέ τι γοητεύει τους άντρες τόσο πολύ στη μπάλα. Εντάξει να θες να δεις την ομάδα σου να κερδίζει, τις άλλες όμως γιατί να θες να τις βλέπεις; Τις Τρίτες και τις Τετάρτες Champions League, τις Πέμπτες Europa League, το Σαββατοκύριακο τους 16 της Α’ Εθνικής. Α και τα ξένα πρωταθλήματα! Κι εγώ πόσο τυχερή... Κάθε Κυριακή στα κάγκελα για την ομάδα της καρδιάς μας στη Γ’ Εθνική. Αναρωτιέμαι καμιά φορά γιατί συμμετέχω σε όλο αυτό. Νομίζω από αγάπη!
Τελικά αγάπη είναι να κρατάς το χέρι του αγαπημένου σου τη στιγμή που ο αντίπαλος ετοιμάζεται να εκτελέσει φάουλ λίγο έξω από τη γραμμή της μεγάλης περιοχής. Αγάπη είναι να θες να πιεις νεράκι στο 60’ και να μη σηκώνεσαι από τη θέση σου γιατί θα χαλάσεις το γούρι. Αγάπη είναι να μην του σπας το κεφάλι που τα μεσάνυχτα την ώρα που γλυκά σε παίρνει ο ύπνος ουρλιάζει για το γκολ που πέτυχε η Γιουβέντους απέναντι στη Ατλέτικο Μαδρίτης (μα ποιος νοιάζεται;;;). Αγάπη είναι το πρωί που ξυπνάτε να τον ακούς σου λέει για τον Κιελίνι και τον Ματουιντί κι εσύ να συμφωνείς μαζί του.
Κι αν νομίζεις φίλη μου ότι θα καταφέρεις ποτέ να κερδίσεις το ματς μεταξύ σας, πλανάσαι πλάνην οικτράν. Αυτό τον αγώνα δεν πρόκειται να τον κερδίσεις ούτε στις καθυστερήσεις, ούτε έστω στα χαρτιά. Είναι από την αρχή στημένο!
Γυναίκα vs ποδόσφαιρο ή γυναίκα και ποδόσφαιρο; (Φωτεινή)
Γυναίκα και ποδόσφαιρο… μια γενική προσέγγιση που σε πρώτη ανάγνωση βλέπει πιο πολύ αυτή τη σχέση σαν γυναίκα vs ποδόσφαιρο. Κι επειδή τα στερεότυπα δεν μ’ αρέσουν, έρχομαι να καταρρίψω το συγκεκριμένο ευθύς αμέσως, μαζί και με αρκετές άλλες γυναίκες που γνωρίζω. Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι το ποδόσφαιρο μου αρέσει πολύ κι ακόμα περισσότερο όταν έχω την ευκαιρία να βρίσκομαι στο γήπεδο. Παθιάζομαι φοβερά, αγχώνομαι, τσιτώνω και βγαίνει από μέσα μου το beast, που επιμελώς προσπαθώ να κρύψω. Για τον λόγο αυτό όταν παρακολουθώ αγώνα προσπαθώ να μη βρίσκεται το εκάστοτε αγόρι μου στα πέριξ, για να μη χάσει πάσα ιδέα για μένα, όπως επίσης καλό είναι να απομακρύνονται και τα παιδιά από την εμβέλειά μου, γιατί ενδέχεται να χάσουν κάτι από την αθωότητά τους!
Αν εξαιρέσουμε αυτή τη σκιά στην επίδραση που έχει επάνω μου το ποδόσφαιρο, κατά τα άλλα η παρακολούθηση ενός αγώνα έχει και άλλες ενδιαφέρουσες προεκτάσεις. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό και άξιο προσοχής να βλέπει κανείς 22 άντρες τόσο παθιασμένους και συγκεντρωμένους στην επίτευξη ενός στόχου. Πραγματικά βλέπεις επιδέξιους κυνηγούς κι ας κυνηγάνε μία… μπάλα! Πέρα από την πλάκα, το ποδόσφαιρο προσφέρει θέαμα, ίσως όχι το ελληνικό δυστυχώς, αλλά σε ευρωπαϊκό επίπεδο ή όταν έχουμε να κάνουμε με εθνικές ομάδες το επίπεδο είναι αλλού. Στην Ελλάδα μιλάει περισσότερο το συναίσθημα… Συνήθως η ομάδα μπαίνει στην καρδιά σου από νωρίς και την ακολουθείς μέχρι το τέλος. Και σίγουρα σε αυτό το παιχνίδι δε χωράει η λογική και η αξιοκρατία, διαφορετικά δε θα κολλάγαμε με μια συγκεκριμένη αλλά με την καλύτερη κάθε φορά.
Άρα εκεί που καταλήγω είναι ότι η δική μου σχέση με το ποδόσφαιρο είναι μια σχέση πάθους, με πολύ νεύρο και τυφλό έρωτα, αφού όσες φορές κι αν με απογοητεύσει η ομάδα μου, πάντα θα τη στηρίζω με τον ίδιο ζήλο.
Τι σημασία έχει… γούστα είναι αυτά! (Αναστασία)
Είμαι από τις γυναίκες που ίσως τις ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο. Όχι επειδή μου αρέσει, αλλά επειδή επηρεάζει την ψυχολογία του συντρόφου μου. Γυρνάς, για παράδειγμα, Πέμπτη βράδυ στο σπίτι και ξέρεις ότι η ομάδα του έχει χάσει. Αφού τον ακούς τον άλλο να ξεφυσάει σα χαλασμένο αυτοκίνητο σε ανηφόρα… στεναχωρήθηκε, ε, δεν είναι η μέρα να του πεις: «Αγάπη μου, θα μαζέψεις τα ρούχα που είναι απλωμένα;». Είναι μάλλον η μέρα του… «Έλα, δεν πειράζει θα παραγγείλω μία πίτσα να φάμε!» (και αυτό βέβαια μπορεί να ενοχλεί, ίσως το καλύτερο είναι να μη μιλάς καθόλου). Βέβαια, αν κερδίσει η ομάδα είναι μες την καλή χαρά! Μέχρι και παστίτσιο μπορεί να μαγειρέψει (να τα λέμε και αυτά!).
Γενικά, θεωρώ ότι έχω κατανόηση: Μέχρι και δώρο εισιτήριο διαρκείας σε γενέθλια έχω κάνει (και όχι, δεν ήθελα να τον ξεφορτωθώ τις Κυριακές!). Εκεί που τρελαίνομαι είναι όταν μου λέει, ότι ένας αγώνας που 20 άνθρωποι τρέχουν πάνω κάτω κυνηγώντας μία μπαλίτσα και άλλοι 2 κάθονται σε κάθε πλευρά του γηπέδου με τα χρωματιστά τους ρουχαλάκια και περιμένουν την μπαλίτσα να έρθει, είναι κάτι πολύ σημαντικό και πιο σοβαρό από αυτό που θέλω να δω εγώ στην τηλεόραση (έστω και μία χαζή σειρά! Ξεκολλήστε! Και τα δύο χαζά είναι!). Ή όταν ένας φίλος, κολλητός, έρχεται στο σπίτι να «σε δει, να τα πείτε, που έχει τόσο καιρό» και το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να ανοίγει το OTE SPORT!
Φυσικά και έχω ομάδα, (δεν έχω βέβαια ιδέα ποιοι είναι οι παίκτες της, νομίζω αυτοί που θυμάμαι πρέπει να έχουν πάρει σύνταξη τώρα!). Έχω βρεθεί στο γήπεδο μία- δύο φορές. Έχω βρεθεί και σε πανηγυρισμούς για την Ελλάδα που κέρδισε το Euro 2004 (ήμουν μικρή, συγχωρέστε με). Τελικά, για να λέμε την αλήθεια, μάλλον το θεωρώ αδιάφορο. Σίγουρα δηλαδή δεν βρίσκω το λόγο να βρίζεις, να εκνευρίζεσαι, να στεναχωριέσαι ακόμα και να τρελαίνεσαι από τη χαρά σου για μία μπάλα, αλλά τι σημασία έχει… γούστα είναι αυτά!
Αυτό το Euro του 2004 μέχρι πότε θα το ξεπληρώνουμε; (Σέμυ)
Δεν θα μπορούσα να νιώθω κάτι λιγότερο από απέχθεια! Σας ακούγετε υπερβολικό; Αναρωτιέστε γιατί; Γιατί φυσικά ευθύνεται για πολλές δυσάρεστες στιγμές του γυναικείου φύλου! Και αμέσως θα αναφέρω κάποιες από αυτές…
Είναι η αιτία για τα νεύρα των περισσότερων αντρών που φυσικά έχουν αντίκτυπο σε εμάς. Για θυμηθείτε πόσες φορές εκεί που πλένετε έτσι ήσυχα τα πιάτα, οι αγριοφωνάρες τους σας ταράζουν την ηρεμία. Είναι τότε που αισθάνεσαι πως ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα έχουν κατέβει από τα ουράνια μετά από τόσα επιφωνήματα, αφού φυσικά χάνει ή κερδίζει η ομάδα.
Να θυμηθώ τις Κυριακές; Αχ, αυτές οι Κυριακές! Νιώθω λες και έχω να αντιμετωπίσω τη Σκλεναρίκοβα. Αυτό δεν είναι άθλημα, η μεγαλύτερη αντίζηλος είναι. Το απογευματινό κοκτέιλ της Κυριακής πάντα το πίνουμε τελικά μόνες αφού φυσικά παίζει η «ομαδάρα». Και αφού έχεις βγει μόνη, γυρνάς να πάρεις και το δώρο σου: το σαλόνι αχούρι, με τα τασάκια να έχουν γίνει ενυδρεία από τις γόπες και τα σουβλάκια να μυρίζουν μέχρι τον διάδρομο. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στην αγωνία για το αποτέλεσμα του ματς.
Πώς να συμπαθώ αυτό το άθλημα που επηρεάζει μέχρι και τη σεξουαλικότητά τους; Κερδίζει η ομάδα; Ανεβασμένη η διάθεση! Αν χάνει όμως και τύχει και το ταίρι σου να είναι φανατικός οπαδός, σίγουρα θα με συμπονείτε. Είναι ο ανάλογος δικός μας πονοκέφαλος. Και ξέρω ξέρω… μας έχει χαρίσει και χαρές! Αυτό το Euro του 2004 μέχρι πότε θα το ξεπληρώνουμε;
Τρία ανδρικά σλιπ και ένας στηθόδεσμος (Ειρήνη)
Σε ένα σπίτι με την τεστοστερόνη να υπερτερεί, οι επιλογές για μια «φυσιολογική» κοριτσίστικη εφηβεία ήταν σαν να προσπαθείς να πείσεις έναν μανιακό με το ποδόσφαιρο, να παρακολουθήσει ένα γκαλά μπαλέτου σε βραδιά Champions League. Μπάλα και άλλη μπάλα, πρώτη αγωνιστική, δεύτερη, τρίτη και δε συμμαζεύεται, ντέρμπι, ματσάρα, τελικός, παλτό, πέναλντι, φάουλ, Μπορμπόκης, Νικολαϊδης, «Αθλητική Κυριακή», Τάκης Τσουκαλάς, γαύροι, χανούμια... Όλα τα έμαθα, μέχρι και ποια παντρεύτηκε ο Σαραβάκος, για παράδειγμα (ναι, είμαι παιδί των 90s). Είμαστε δεύτερη γενιά ΑΕΚτζήδων, ο μπαμπάς πουλούσε φιστίκια, πασατέμπο και λοιπά ξηροκάρπια μέσα σε ένα τελάρο περασμένο στο λαιμό του στο γήπεδο της Φιλαδέλφειας. Κάπως έτσι κόλλησε το μικρόβιο. Τις Κυριακές, οι γυναίκες στο μικρό δωμάτιο με τη μικρή τηλεόραση. «Οι άντρες βλέπουν μπάλα». Πάλι; Πάλι! Ω, ρε κι αν έχανε η ΑΕΚ!! Βούβα στο σπίτι, κηδεία. «Μη του μιλάς του αδελφού σου, έχει νεύρα, έχασε η ομάδα του».
Έχω πάει στο γήπεδο, πριν το γκρεμίσουν. Η ατμόσφαιρα είναι εκπληκτική, τα συνθήματα, οι φάτσες... Εκτονώνεσαι, βγάζεις τα νεύρα σου. Αλλά τι σου φταίει ο διαιτητής; «Αυτός με το 9 στη φανέλα ποιος είναι;», ρωτάς τον διπλανό σου (αδελφό ή γκόμενο) και εκείνος σε κοιτάζει με ύφος «παράτα μας...». Βρε, είναι ωραίοι οι ποδοσφαιριστές! Αλλά και ο αγώνας, καλός είναι- και μην ξανακούσω ατάκες του στιλ «έντεκα μαντράχαλοι κυνηγάνε μια μπάλα!». Υπάρχει πάθος, ειδικά αν «κυλάει» ο αγώνας δυναμικά και ειδικά αν παίζει η ομάδα σου. Πόσα πάθη πια έχουμε στη ζωή; Πόσα μας απέμειναν; Εδώ και αρκετά χρόνια, κάνω συλλογή από επίσημες αθλητικές εμφανίσεις ομάδων και ναι, είναι κάτι που εντυπωσιάζει τα αγόρια!
