Ο Λάκης Τζορντανέλλι, ένας άνθρωπος ευγενής που ζει στο σήμερα, ξετυλίγει στην «Espresso» και τον Αλκίνοο Μπουνιά το νήμα μιας ζωής γεμάτης μουσική, επιτυχίες, δόξα αλλά και οικογενειακή ευτυχία!
Πού γεννήθηκες;
Στην Κωνσταντινούπολη, το 1948. Τα καλοκαίρια τα περνάγαμε στα Πριγκιποννήσια, όπου είχαμε εξοχικό. Πήγα σχολείο στο Ζωγράφειο. Η ζωή μου στην Πόλη ήταν συγκλονιστική, γιατί έζησα πολλές περιπέτειες με τους Τούρκους. Το 1955, που ήμουν πιτσιρικάς, έζησα όλη αυτή την κατάσταση με τους βανδαλισμούς των Τούρκων, οι οποίοι έσπαζαν τα μαγαζιά και τις εκκλησίες μας. Οπου έβλεπαν ελληνική ταμπέλα τα έκαναν λίμπα. Πολύ άσχημες εικόνες, που έχουν μείνει στο μυαλό μου μέχρι σήμερα.
Εσείς κινδυνέψατε;
Ναι. Είχαν έρθει καμιά σαρανταριά Τούρκοι και βαρούσαν τη σιδερένια εξώπορτα του σπιτιού μας, για να μπουν μέσα, αλλά μας έσωσε μια Τουρκάλα γειτόνισσα, η οποία τους είπε: «Μη χτυπάτε εκεί, δεν μένουν Έλληνες».
Ως Κωνσταντινουπολίτης πώς αισθάνεσαι, όταν ακούς ότι στις μέρες μας στην Αγία Σοφία οι Τούρκοι διαβάζουν το Κοράνι;
Έχω κακιώσει!
Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με το τραγούδι;
Ξεκίνησα από τα 7 μου να παίζω ακορντεόν με παρότρυνση του πατέρα μου και ήμουν η ατραξιόν στις παρέες των γονιών μου. Στα 14 μου άρχισα να τραγουδάω με ένα συγκρότημα που είχαμε φτιάξει. Παίζαμε σε διάφορες εκδηλώσεις των Ελλήνων αλλά και σε ένα από τα καλύτερα μαγαζιά της Πόλης, το Club X, που το είχε ένας Έλληνας εφοπλιστής. Εκείνη την εποχή σε αυτό το κλαμπ έκαναν guest εμφανίσεις μεγάλα ονόματα του ξένου τραγουδιού, όπως ο Ανταμό, ο Πεπίνο ντι Κάπρι, ο Λιτλ Τόνι, η Φρανσουάζ Αρντί, ο Τζόνι Χάλιντεϊ με τη Σιλβί Βαρτάν, η Πετούλα Κλαρκ, οι Λος Ματσουκάμπος... Με όλους συνεργάστηκα, αφού βγαίναμε πρώτα εμείς ανοίγοντας το πρόγραμμά τους.
Τότε απέκτησες το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Λάκης Τζορντανέλλι;
Ναι, το κανονικό μου όνομα είναι Μανόλης Ιορδανόπουλος. Με βάφτισε Τζορντανέλλι ένας φίλος μου, ο Νίκος Ιωαννίδης, επειδή τραγουδούσα πολλά ιταλικά τραγούδια.
Πότε έφυγες από την Κωνσταντινούπολη;
Το 1967, στα 18 μου, αν και στην Κωνσταντινούπολη είχα μεγάλη επιτυχία. Όλοι μου έλεγαν «μη φύγεις, θα κάνεις μεγάλη καριέρα εδώ και θα βγάλεις πολλά λεφτά». Όμως ήθελα πολύ να έρθω στην Ελλάδα κι ας ξεκινούσα από την αρχή. Όπως κι έγινε. Ήρθα στην Αθήνα με το τρένο, μέσω Γερμανίας. Ευτυχώς που ο πατέρας μου μού είχε δώσει ένα γερό κομπόδεμα -200.000 δραχμές- και τα έβγαλα πέρα το πρώτο διάστημα. Ύστερα από κάποιους μήνες ήρθαν στην Ελλάδα και οι γονείς μου, μαζί με τα αδέλφια μου, για να μείνουν μόνιμα.
Και πώς κατάφερες να κάνεις μια νέα αρχή στο τραγούδι;
Αυτός που με βοήθησε να μπω στα καλλιτεχνικά της Ελλάδας είναι ο Τέρης Ιερεμίας, που τον συνάντησα τυχαία στον δρόμο. Με έστειλε να γνωρίσω τον ντράμερ Κώστα Παπαϊωάννου στο κλαμπ Αριέλ, όπου έπαιζε με τους Cinquetti. Αυτός στη συνέχεια με πήρε στο συγκρότημά τους ως αρμονίστα αλλά και ως τραγουδιστή.
Είσαι ευχαριστημένος από την καριέρα σου;
Πολύ! Βλέπω τον κόσμο να με κοιτάζει με αγάπη ακόμη και σήμερα που βγαίνω να τραγουδήσω. Βέβαια, δεν γελάω πάντα, γιατί δεν μου αρέσει να κάνω ψεύτικα χαμόγελα στον κόσμο, όπως άλλοι τραγουδιστές, οι λεγόμενοι και «Κολγκέιτ» (γέλια).
Συνέβη κάτι που θα έλεγες ότι... φρέναρε την καριέρα σου;
Δύο φορές κινδύνεψε η ζωή μου λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας και αναγκαστικά έπρεπε να απέχω από το επάγγελμα. Η πρώτη φορά ήταν το 1981, μόλις είχα παντρευτεί με την Εύα, τη γυναίκα μου, η οποία μάλιστα ήταν έγκυος τεσσάρων μηνών στην κόρη μας, τη Λουίζα. Τότε έπαθα ανεύρυσμα στον εγκέφαλο κι έκανα εγχείρηση. Κάθισα έναν χρόνο στο σπίτι για να συνέλθω, έκανα φυσιοθεραπείες, αλλά μου άφησε μια υπαισθησία στο αριστερό χέρι. Η δεύτερη φορά που αρρώστησα ήταν το 2004 με την καρδιά μου κι εγχειρήθηκα. Και οι δύο περιπτώσεις με πήγαν πίσω επαγγελματικά.
Ποιος σου στάθηκε σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές σου;
Την πρώτη φορά η γυναίκα μου. Δεν υπάρχει αυτή η γυναίκα, μου στάθηκε σε όλα, και στη ζωή μου και στην καριέρα μου! Τη δεύτερη φορά μαζί με τη γυναίκα μου ήταν στο πλευρό μου και το κοριτσάκι μας. Στρατιώτες και οι δύο στο πλάι μου.
