Με ένα αφιερωματικό βίντεο στο YouTube επέλεξε η Σοφία Μουτίδου να αποχαιρετήσει την Άννα Παναγιωτοπούλου η οποία άφησε την τελευταία της πνοή το Μ. Σάββατο (4/5), σε ηλικία 76 ετών, σκορπώντας τη θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο και όχι μόνο.
Έχοντας συνεργαστεί μαζί της, η Σοφια Μουτίδου, θέλησε να μιλήσει για την αείμνηστη ηθοποιό όπως εκείνη τη γνώρισε τόσο πάνω στη σκηνή όσο και πίσω από αυτήν, κάνοντας για έναν άνθρωπο «καθαρό», φερέγγυο και έντιμο.
Μια συνδικαλίστρια που έβαζε τον συνάδελφο πάνω από το όποιο κέρδος της, μια συνάδελφος χωρίς αντιπαλότητα που άφηνε χώρο στους άλλους να εξελιχθούν και να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους.
Τα συγκινητικά λόγια της Μουτίδου για την Άννα Παναγιωτοπούλου
«Η Άννα ήταν ένας άνθρωπος πολύ ανοιχτός, νομίζω ότι θα μου επέτρεπε να μιλήσω για εκείνην. Η Άννα ήταν αλλιώτικη, αληθινά extreme με την ουσιαστική έννοια της λέξης. Δεν ζητούσε αποδοχή, δεν θα έκανε κανενός το χατίρι για να πάρει ένα καλό σχόλιο. Αυτό την πήγε πολύ ψηλά στα μάτια μου, όταν συνεργαστήκαμε στο πρώτο ανέβασμα στο «Μπαμπά Μην Ξαναπεθάνεις Παρασκευή», το θεατρικό του Αλέξανδρου Ρήγα.
Δεν κάναμε τόσο παρέα τότε αλλά είχα δει πράγματα συγκλονιστικά σε εκείνην. Κάποια μέρα που έγινε ένα περιστατικό συνδικαλιστικού περιεχομένου στον θίασο, είπε λίγο πριν βγούμε στη σκηνή: εγώ προτείνω να κάνουμε απεργία. Που ήταν και μέτοχος, γιατί έπαιρνε ποσοστά επί των εισπράξεων και ήμασταν sold out. Δεν την ένοιαξαν οι εισπράξεις αλλά το δίκιο του συναδέλφου μας.
Η Άννα είχε τόσο βάρος γνώσης και ζωής επάνω της, που την έκανε να είναι λίγο πιο πάνω από εμάς εκ φύσεως. Ήταν συνδικαλίστρια, έντιμη, δουλευταρού, άνθρωπος του θεάτρου, φερέγγυα, καθαρή, μεγάλο αλάνι. Ήταν αρχηγός, χωρίς να κάνει φασαρία, ήταν μέσα σε όλα, δεκτική και αθώα.
Μακάρι να μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας σκληρές ιστορίες προδοσίας κατά της Άννας που δεν της αντιλήφθηκε καν αλλά δεν μπορώ. Ήταν τόσο καλή η πάστα της, που δεν μπορούσε να διανοηθεί την τόση δολοπλοκία. Δεν ήταν χαζή, ούτε μπορούσες να την κάνεις ό,τι ήθελες.
Με την Άννα στη σκηνή δεν φοβόμουν. Οφείλω να το πω ως ηθοποιός και να το αφήσω ως το μεγάλο χαρτί στη μνήμη της. Η Άννα σε θαύμαζε, σε άφηνε, σε απολάμβανε και δεν είχε αντιπαλότητα. Η σκηνή είναι κάτι πάρα πολύ ιερό. Την ώρα που παίζεις η έκθεση είναι πολύ μεγάλη και αν ο άλλος δεν φερθεί επαγγελματικά και ανθρώπινα, είναι σαν να σε χτυπάει κάτω από τη μέση»
