Εντελώς όμως… Είμαι πολύ σπιτάκιας, δεν παίζει, δηλαδή, ως σενάριο να πάρω μια φίλη μου στο τηλέφωνο και να της πω «Πάμε για ένα ποτό;». Είναι τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη μου να είμαι καλή στον ρόλο και επαρκής πάνω στη σκηνή, που συχνά βάζω στην άκρη τη ζωή μου. Ξέρω ότι δεν θα έπρεπε, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να το κάνω. Το μόνο πράγμα που το έχει ισοφαρίσει κάπως όλο αυτό είναι η κόρη μου.
Το θεωρείς ξόδεμα χρόνου να βγεις έξω για ένα ποτό;
Ακριβώς! Δεν το έμαθα από μικρή, γιατί μεγάλωσα στα Γλυκά Νερά, τότε που τα πάντα γύρω μας ήταν χωματόδρομοι. Δεν υπήρχε η έννοια της καφετέριας, του βρίσκομαι κάπου με τις φίλες μου. Τελείωσα το σχολείο, μπήκα στη Σχολή Υποκριτικής, συγχρόνως δούλευα επτά μέρες την εβδομάδα σε ένα μπαρ για να πληρώνω τα δίδακτρα. Δεν υπήρχε χώρος και χρόνος για τίποτα άλλο στη ζωή μου. Με δυο λόγια, έτσι έμαθα…
Η πρώτη ανάμνηση ευτυχίας ως παιδί;
Τα καλοκαίρια που πηγαίναμε οικογενειακώς για κάμπινγκ στην Αμαλιάδα. Εγώ κατάμαυρη από τον ήλιο, όλη τη μέρα με ένα μαγιό, μέσα στη θάλασσα.
Επιτρέπεις και στην κόρη σου να έχει τέτοιες μικρές ευτυχισμένες στιγμές;
Δυστυχώς, όχι όσο θα ήθελα. Τώρα πια δεν έχουμε τη δυνατότητα να αφήνουμε τα παιδιά τόσες ώρες στον ήλιο. Πρέπει να φοράνε αντηλιακό, ειδικό μπλουζάκι και το μεσημέρι να πηγαίνουμε στο δωμάτιο, γιατί δεν κάνει να εκτίθενται στον ήλιο. Από τα παιδιά μας και από το μέλλον των παιδιών μας έχουμε αφαιρέσει την ελευθερία. Είναι τρομερό αυτό που τους έχουμε κάνει. Παρακολουθούσα σήμερα την είδηση ότι «Παιδιά λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου ξιφία στη Χαλκίδα».
Πραγματικά, δεν καταλαβαίνω πού βρίσκουν τη χαρά και το αστείο στο να βασανίζουν ένα ψάρι. Αυτά τα παιδιά είναι οι αυριανοί ενήλικες, που θα ψηφίζουν και θα επιλέγουν κυβερνήσεις. Εμείς τα κάναμε χάλια, αλλά και οι επόμενες γενιές, που εμείς μεγαλώνουμε, δεν βλέπω να είναι καλύτερες. Καταστρέφουμε τη φύση. Και όσο πιο άγρια γίνονται τα πράγματα τόσο πιο πολύ κλεινόμαστε στο καβούκι μας. Δεν είμαι αισιόδοξη για το μέλλον των παιδιών μας…
Αν πρέπει να μάθεις κάτι στο παιδί σου, που θα του φανεί χρήσιμο σε όλη του τη ζωή, τι θα είναι αυτό;
Μακάρι να μπορούσα να της δώσω τη δική μου εμπειρία ζωής για να τη βρει έτοιμη, ως δώρο, αλλά πρέπει να ζήσει για να την αποκτήσει. Θα ήθελα να της πω να είναι ελεύθερη, χωρίς στεγανά, να πηγαίνει πάνω στο όποιο πρόβλημα με τα μούτρα, να μη σκέφτεται τους κανόνες, οι κανόνες υπάρχουν στη ζωή για να τους σπάμε, να μη φοβάται. Τι έγινε και να αποτύχεις; Και να μην τα καταφέρεις; Να μπαίνεις στους αγώνες έχει σημασία. Θα ήθελα ένα παιδί που να είναι πολίτης του κόσμου, σήμερα εδώ και αύριο αλλού. Να χορτάσουν τα μάτια και η ψυχή της. Να μην εγκλωβίζεται σε τίποτα, ούτε καν σε εμάς. Στη μάνα της και τον πατέρα της.
Πόσο χρόνων είναι σήμερα;
Στις 6 Ιουλίου έγινε 7 χρόνων. Ξέρεις τι γίνεται με τη Φραντζέσκα; Νιώθω ότι μεγαλώνει σε μια οικογένεια που παίρνει αγάπη, γι’ αυτό κι έχει μάθει να την προσφέρει πίσω. Τόσο εγώ όσο και ο άνθρωπός μου μεγαλώσαμε σε οικογένειες που μας έμαθαν να αγαπάμε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν προβλήματα. Δεν υπάρχουν ιδανικές οικογένειες, ούτε ιδανικοί γονείς. Χαίρομαι όταν βλέπω την κόρη μου να προσεγγίζει ανθρώπους που μπορούν να της δώσουν προσοχή και αγάπη. Δεν τη ζητιανεύει την αγάπη…
Δύσκολες ερωτήσεις σου κάνει;
Συνέχεια, ερωτήσεις που λες «Τι να απαντήσω τώρα σ’ αυτό;». Θυμάμαι όταν ήταν 4 ετών, τους μάθαιναν στο προνήπιο για τον πόλεμο των Τούρκων με τους Έλληνες. Ήρθε, λοιπόν, στο σπίτι και με ρώτησε «Μαμά, αφού οι Τούρκοι είχαν το δικό τους σπίτι και εμείς το δικό μας και ήξεραν ότι έχουμε όπλα κι αν έρθουν να πάρουν το σπίτι μας κάποια στιγμή θα τους σκοτώσουμε, γιατί ήρθαν;». Είναι σαν να με ρωτούσε γιατί γίνονται οι πόλεμοι…
Τι της απάντησες;
Της μίλησα για τη ματαιότητα του πολέμου. Ρωτάει κι άλλα: Πώς γίνονται τα παιδιά, γιατί ήρθαμε σε αυτό τον κόσμο, πώς θα είμαστε ευτυχισμένοι, ακόμη και για τις ρίζες αυτού εδώ του δέντρου μπορεί να σε ρωτήσει. Μαζί με τα παιδιά ξαναμεγαλώνεις κι εσύ με έναν τρόπο, ξαναβλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια. Προχθές με ρώτησε τι είναι Θεός!
Έχεις παραδεχθεί σε συνεντεύξεις σου ότι δυσκολεύτηκες αρκετά να φέρεις στον κόσμο αυτό το παιδί. Όταν τελικά ήρθε, υιοθετήθηκε μαζί και ο φόβος του «Μη μου πάθει κάτι;».
Αυτός ο φόβος υιοθετήθηκε από την πρώτη στιγμή που την έπιασα στην αγκαλιά μου, στο μαιευτήριο. Κι αυτός ο φόβος δεν θα φύγει ποτέ. Τώρα καταλαβαίνω τους γονείς που λένε «Μόνο ένα τηλέφωνο πάρε να δούμε ότι είσαι καλά». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απαγκιστρώθηκα από το παιδί μου. Θέλω να μεγαλώσω έναν άνθρωπο ελεύθερο και χρήσιμο, για τον εαυτό της και τους άλλους. Θυμάμαι όταν μου ανακοίνωσαν οι γιατροί –και ήταν πολλοί αυτοί– ότι δεν θα κάνω παιδί, λύγισα. Αναρωτήθηκα «γιατί;». Για πρώτη φορά είχα βρει έναν άντρα που θα μπορούσα.
Και ο χρόνος δεν λειτουργούσε υπέρ σου…
Ήμουν λίγο πριν από τα 40. Μόλις είχα βγει από μια πολύχρονη σχέση, δύο μήνες χωρισμένη. Σκεφτόμουν «Άντε τώρα, μέχρι να ξαναβρείς έναν άνθρωπο, να ζήσετε μαζί, να κάνετε παιδί, δεν προλαβαίνεις Πέγκυ». Όταν αποδέχθηκα ότι δεν θα βρω έναν σύντροφο ζωής και δεν θα γίνω μητέρα, τότε ήρθαν όλα.
Πώς τον γνώρισες;
Ανταλλάξαμε ένα «χαίρω πολύ». Μη φανταστείς ότι είπαμε πολλά εκείνο το πρώτο βράδυ της γνωριμίας. Την επομένη είχαν συναυλία οι Cranberries και έψαχνα να βρω εισιτήρια. Μου πρόσφερε δύο δικά του για να πάω με μια φίλη μου. Ήλπιζα ότι θα τον δω εκεί, αλλά δεν ήταν πουθενά. Την ώρα που φεύγαμε, χτυπά το τηλέφωνό μου και ήταν εκείνος. «Πώς ήταν η συναυλία; Είμαι με έναν φίλο για ποτό στου Παπάγου, θέλετε να περάσετε;». Πήγα, όπως καταλαβαίνεις, και είδα από μακριά έναν άντρα δύο μέτρα να σηκώνει το χέρι του για να δούμε πού κάθεται και τότε ήταν που είπα «Αυτός θα είναι ο πατέρας του παιδιού μου». Δεν το είχα ξαναπεί για κανέναν. Και εκεί πάνω, μαθαίνω ότι δεν μπορώ να κάνω παιδιά.
Όταν οι γιατροί σου δίνουν 0,01% πιθανότητες να γίνεις μητέρα, όπως έχεις εξομολογηθεί, και αποκτάς τελικά παιδί, και μάλιστα με τον πιο φυσιολογικό τρόπο του κόσμου, εκεί τι λες;
Ειλικρινά δεν ξέρω. Το κάρμα; Η τύχη; Η δύναμη της θέλησης και η λαχτάρα μου να γίνω μητέρα; Ήταν από τις πιο δύσκολες καταστάσεις που έχω περάσει. Εκεί όμως ανακάλυψα τη δύναμη μέσα μου. Νιώθω πια πως ό,τι ονειρευτώ, μπορώ να το καταφέρω. Και δεν το λέω με την «κοελική» σημασία. Αλλά με κάποιον τρόπο είναι σαν να το προκαλείς.
Θα άλλαζες κάτι από τη ζωή σου σήμερα;
Τίποτα. Είμαι ευτυχισμένη. Ούτε αυτό το ποτήρι δεν θα έπαιρνα από εδώ, να το μετακινήσω λίγο πιο πέρα. Θέλω μόνο να έχει υγεία η Φραντζέσκα, ο Θανάσης κι εγώ.
Ο σύντροφός σου δεν έχει καμιά σχέση με τον χώρο που κινείσαι εσύ. Ήταν εύκολο να προσαρμοστεί στους δικούς σου ρυθμούς ζωής με τα ξενύχτια, τις περιοδείες και την τρέλα της δουλειάς;
Μ’ αγαπάει… Κι όταν αγαπάς κάποιον, τον καταλαβαίνεις.
Αν είχατε γνωριστεί κάποια χρόνια πίσω, θα ήσασταν πάλι μαζί;
Ταιριάξαμε από την πρώτη στιγμή, αλλά όχι, αν είχε έρθει νωρίτερα στη ζωή μου, δεν θα ήμασταν μαζί. Γιατί είχε και εκείνος σοβαρή σχέση τα προηγούμενα χρόνια, όπως και εγώ. Ο Θανάσης ήρθε όταν είχα χάσει την πίστη μου στους ανθρώπους. Επίσης, αναζητούσαμε το ίδιο πράγμα, τη συντροφικότητα. Δεν υπήρξαν ζήλιες και γκρίνιες ανάμεσά μας. Δεν θα μπορούσα να είμαι με έναν τέτοιο άνθρωπο.
Tώρα με την περιοδεία του Προμηθέα Δεσμώτη, πώς θα συνδυάσετε δουλειά και διακοπές;
Θα πάρω μαζί το παιδί κατά τη διάρκεια των προβών στην Επίδαυρο, θέλω να τη ζήσει αυτή την εμπειρία. Θα κοιμάται στα σκαλιά της Επιδαύρου (γέλια). Ύστερα, θα πάνε με τον μπαμπά της διακοπές κι εγώ περιοδεία. Ωραία πράγματα! Αλλά τι να κάνεις; Όπως λέμε κοροϊδευτικά, κάποιος πρέπει να φέρει τα χρήματα στην οικογένεια…
Είναι η Επίδαυρος η απόλυτη καταξίωση για κάθε ηθοποιό;
Είναι σπουδαίο πράγμα να παίζεις στην Επίδαυρο, αλλά δεν θεωρώ αυτή την απόλυτη καταξίωση. Δεν ξέρω αν υπάρχει απόλυτη καταξίωση για έναν καλλιτέχνη,. Γιατί ο καλλιτέχνης είναι εφ’ όρου ζωής μαθητής.
Ξεκινώντας στην υποκριτική, τι είχες ως «μεγάλη εικόνα»;
Δεν είχα καμιά μεγάλη εικόνα. Όταν μπήκα στη σχολή, δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση, άρα και καμιά αίσθηση της αναγνωρισιμότητας. Υπήρχαν η ΕΡΤ και οι ελληνικές ταινίες. Φυσικά, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα γίνω Καρέζη ή Βουγιουκλάκη. Είναι τεράστιο το μέγεθος του μύθου τους. Ένιωθα ότι θέλω να βρεθώ πάνω στη σκηνή. Τους ρόλους δεν τους κυνήγησα, ήρθαν και με βρήκαν. Ήμουν τυχερή γιατί βρέθηκα στην αρχή της καριέρας μου με τους κατάλληλους ανθρώπους την κατάλληλη στιγμή. Αυτό που έκανα είναι να είμαι αποκλειστικά εκεί.
Ποιο λάθος θα ήθελες να έχεις αποφύγει;
Αυτό που κάνω ακόμη. Έχω μεγαλύτερη ανασφάλεια από όση χρειάζεται. Στη ζωή και τη δουλειά. Ανεβαίνω στη σκηνή και νιώθω ότι δεν θα τα καταφέρω…
Ο Προμηθέας Δεσμώτης του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη, θα αρχίσει την καλοκαιρινή του περιοδεία από την Επίδαυρο στις 9 & 10 Αυγούστου. Στον ρόλο του Προμηθέα η σπουδαία ηθοποιός Kathryn Hunter. Η Πέγκυ Τρικαλιώτη υποδύεται την Ιώ, τη μοναδική γυναίκα του έργου, που τιμωρείται από τον Δία.
