Δέκα αγαπημένα πρόσωπα περιγράφουν τα περίεργα και τα ευτράπελα που τους έχουν συμβεί τις ημέρες των εορτών. Στιγμές που δεν θα ξεχάσουν ποτέ.
Βλαδίμηρος Κυριακίδης
«Κάναμε αλλαγή χρόνου στους Καταρράκτες του Νιαγάρα»
«Αυτό που έχει χαραχτεί στη μνήμη μου ήταν η Πρωτοχρονιά του 2011. Ένας πολύ καλός φίλος είχε καλέσει εμένα και τη γυναίκα μου, Έφη, στο Τορόντο, όπου και έμενε μόνιμα, ώστε να κάνουμε ρεβεγιόν στο σπίτι του. Έτσι τουλάχιστον μας είχε πει. Μας παρέλαβε από το αεροδρόμιο με το αυτοκίνητο και εκείνη τη στιγμή μάς έκανε έκπληξη. Μας πήγε στους Καταρράκτες του Νιαγάρα, περίπου 130 χλμ. μακριά. Δεν το περιμέναμε.
Εκεί κάναμε και αλλαγή του χρόνου. Ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. Θυμάμαι να βρισκόμαστε μπροστά στους επιβλητικούς Καταρράκτες του Νιαγάρα, να παίζει διαρκώς μουσική, τα πάντα να είναι στολισμένα και σε συνδυασμό με το απίστευτο χιόνι το τοπίο να μοιάζει μαγικό. Είχε πάρα πολύ κόσμο, που παρακολουθούσε όλη την εκδήλωση γύρω από τους φωτισμένους και παγωμένους καταρράκτες. Το μόνο που ήθελες εκείνη τη στιγμή είναι να κοιτάς το θέαμα, εικόνες που σε αφήνουν άφωνο. Ήταν το καλύτερο δώρο».
Γιάννης Ζουγανέλης
«Η παιδική μας παρέα πάντοτε έλεγε τα κάλαντα»
«Δεκέμβριος 1968, στη γειτονιά μου τα Πατήσια. Η παιδική μας παρέα πάντοτε έλεγε τα κάλαντα. Μαζευτήκαμε πέντε παιδιά. Είχαμε αλλιώτικο σκοπό. Αποφασίσαμε να μαζέψουμε χρήματα για τη δημιουργία μιας βιβλιοθήκης. Τα σπίτια τότε ήταν ταπεινά, αλλά με οσμές, ανοιχτά να ακούσουν κάθε παιδί που θα έλεγε τα κάλαντα. Η προσφορά του κόσμου ήταν μεγάλη, δεν μας έδιναν μόνο χρήματα αλλά και βιβλία ώστε να επανδρώσουμε τη βιβλιοθήκη.
Χτύπησα μια πόρτα 4ου ορόφου και μας άνοιξε ο Γιάννης Ρίζος, ο ποιητής. Δεν θα ξεχάσω ποτέ με πόση αγάπη μάς υποδέχτηκε. Μας αγκάλιασε και μας κέρασε παραδοσιακά γλυκά σαν τις δίπλες, από τη Μονεμβασιά ήταν θυμάμαι. Ήπιαμε νερό σε κάτι πανέμορφα ποτήρια που είχε ζωγραφίσει ο ίδιος, όπως έκανε στις πέτρες που μάζευε από τις θάλασσες. Ήταν η αφορμή να έρθω πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιον που διάβαζα στα βιβλία. Δεν ήταν εύκολο να διαβάζεις, είχαμε Χούντα τότε. Η φιλόλογός μας ήταν πολύ καλή και μας προέτρεπε να διαβάζουμε χωρίς να φαίνεται. Μετά από πολλά χρόνια συνεργαστήκαμε. Θυμήθηκε το παιδάκι που είχε μπροστά του. Ίσως εκείνα τα κάλαντα μας ένωσαν με τον σπουδαίο ποιητή».
Σπύρος Χαριτάτος
«Ντύθηκα Άγιος Βασίλης για τις ανάγκες του ρεπορτάζ»
«Χριστούγεννα 2014, Σύνταγμα. Για άλλο ένα επεισόδιο του βιωματικού ντοκιμαντέρ Ανειδίκευτος Εργάτης στον Αlpha, ντυμένος Άγιος Βασίλης από την κορφή έως τα νύχια, προσπαθώ για τις ανάγκες του ρεπορτάζ να αναδείξω την εμπειρία του εποχικά εργαζόμενου. Στην πολύωρη καταγραφή βίωσα μια γλυκόπικρη έκπληξη, στον αυθορμητισμό και τη συναισθηματική έκρηξη, τα λόγια του κόσμου στη θέα του “Άγιου με τα δώρα”. Παιδιά με αγκάλιαζαν και μου μιλούσαν για τους γονείς που λείπουν, για το άρρωστο αδελφάκι τους.
Οι γονείς εγκάρδιοι στην εικόνα μου, ενώ λιγοστοί με απέφευγαν καχύποπτοι μήπως τους ζητήσω χρήματα για τις φωτογραφίες μαζί μου. Χαραγμένη στη μνήμη μου η φιλική διάθεση ανέργων που μου πρόσφεραν ζεστό καφέ, σαλέπι, καθώς και ο άστεγος συνάνθρωπός μας που με φώναξε να κάτσω δίπλα στα λιγοστά πράγματά του για να με συμβουλεύσει πώς θα αποφύγω τους “κακούς των εορτών”, εννοώντας τους υποκριτές και όσους μοιράζουν ψεύτικες υποσχέσεις και εύκολα χαμόγελα. Καλά Χριστούγεννα και μην ξεχνάτε, κάθε ανθρώπινη επαφή κάτι μας μαθαίνει».
Μαρία Κορινθίου
«Στη Λεωφόρο του Broadway έβγαιναν ατμοί και όλα ήταν μαγικά»
«Ένα από τα μεγάλα όνειρα της ζωής μου από μικρό παιδί ήταν να πάω στην Αμερική. Στα 18 μου πήρα την απόφαση να φύγω και να πάω για σπουδές στη Βοστώνη. Η αλλαγή της χιλιετίας συνέπεσε με την περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων. Εκείνη τη χρονιά λοιπόν, το 1999, ξεκινήσαμε μια παρέα από τη Βοστώνη να ταξιδέψουμε για τις γιορτές στη Νέα Υόρκη. Οι δυο αυτές πόλεις απέχουν περίπου τέσσερις ώρες. Αν ένα μέρος είναι γνωστό για τα Χριστούγεννα, αυτό είναι η Νέα Υόρκη.
Σκέψου λοιπόν ότι όλα ήταν ακόμη πιο φαντασμαγορικά με αφορμή το millennium. Θυμάμαι έντονα αυτό το ταξίδι καθώς ήμουν εκστασιασμένη. Μπορεί να είχε πάρα πολύ κόσμο στους δρόμους και να έκανε απίστευτο κρύο αλλά ήταν υπέροχα τα Χριστούγεννα εκεί. Στην Times Square όλοι γιόρταζαν. Χόρευαν και κρατούσαν καραμούζες. Κάτι που μου έχει μείνει έντονα στο μυαλό είναι η εικόνα των δρόμων. Ήταν όλοι κλειστοί. Στη Λεωφόρο Broadway μάλιστα έβγαιναν ατμοί και όλα ήταν μαγικά. Το όλο σκηνικό έμοιαζε να είναι βγαλμένο από ταινία. Αυτές λοιπόν είναι οι γιορτές που έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη μου πολύ έντονα».
Δήμητρα Παπαδήμα
«Τα Χριστούγεννα ανυψώνεται η ψυχή σου»
«Τα ωραιότερα Χριστούγεννα στη ζωή μου τα βίωσα το 1995, όταν γέννησα την κόρη μου. Η Θαλασσινή γεννήθηκε 12 Δεκεμβρίου και λίγες μέρες αργότερα βρισκόμασταν όλοι μαζί στο σπίτι. Εκείνη την περίοδο θυμάμαι ότι φοβόμουν τα μικρόβια, είχα τρέλα με αυτό το θέμα. Για τον λόγο αυτό εκείνες τις μέρες είχα το παιδί στο δωμάτιο καθώς ήρθαν γονείς, φίλοι και γνωστοί. Έφεραν μαζί τους φαγητά για το τραπέζι γιατί, όπως καταλαβαίνεις, εγώ δεν προλάβαινα να τα ετοιμάσω. Εκείνες τις μέρες καθόμουν και παρακολουθούσα τις χριστουγεννιάτικες εκπομπές.
Είχα στολίσει το σπίτι και απολάμβανα όλη την ατμόσφαιρα. Μάλιστα είχα αγοράσει και καινούριο χαλί για να υποδεχτώ το μωρό στο σπίτι. Θυμάμαι έντονα την ευτυχία που ένιωθα καθώς εκείνη την περίοδο θήλαζα. Έλεγα ότι δεν μπορεί να υπάρξουν στη ζωή μου καλύτερες μέρες. Έχω και διάφορες φωτογραφίες από τότε, στις οποίες έχω γράψει από πίσω αυτές τις σκέψεις. Ένιωθα συναισθηματικά πολύ κοντά στις μέρες αυτές. Τα Χριστούγεννα ανυψώνεται η ψυχή σου, νιώθεις ότι η αγάπη υπερισχύει. Σκέψου λοιπόν πόσο έντονα το βιώνεις αυτό όταν κρατάς ένα βρέφος στην αγκαλιά σου. Ιδιαίτερα και απερίγραπτα συναισθήματα».
Σταμάτης Κραουνάκης
«Είμαι από μόνος μου το δέντρο με τις μπάλες και τα κεράκια»
«Δεν κρατάω πια χρονολογίες. Δεν έχουν και καμιά σημασία. Γεννημένος 25 Δεκεμβρίου του ’55 με την καμπάνα των Χριστουγέννων. Πάντα ερχόταν μια τούρτα στη σκηνή. Πιο παλιά ο πατέρας έφερνε λευκή νουγκατίνα αμυγδάλου για να σβήσω τα κεράκια. Βαρετό. Τα πιο σκληρά αξέχαστα Χριστούγεννα ήταν όταν τα ’χε χάσει όλα ο πατέρας, άφραγκοι όλοι, η μάνα είχε πιει –ενώ δεν πίνει– λίγο κονιάκ νηστική και την τρέχαμε στα νοσοκομεία. Ρεφενέ ένα κοτόπουλο γεμιστό στο μικρό μου σπίτι στο Φάληρο, με νοίκι.
Κοντά μας ήταν η κόρη του Παντελή Ζερβού, η Ξένια, με τα κορίτσια και τον άντρα της, τον Άλκη. Με τα αδέλφια η μάνα, ο πατέρας αλλού, χάλια όλα. Ανοίξαμε μια ψευτοσαμπάνια, βγήκα στο μπαλκονάκι, είδα την Ακρόπολη πέρα και είπα “Ποτέ ξανά”. Κι έγινε. Φέτος κλείστηκα μέσα. Σκασίλα μου οι δημόσιοι διάκοσμοι. Μουσικές, βιβλία και κανέναν φίλο για γέλιο. Μίκρυνα ξαφνικά. Συνομιλώ με τον άγγελό μου. Είναι το πιο γλυκό απ’ όλα. Η μάνα είναι γερή, τα αδέλφια μια χαρά. Όλη η ζωή μου Χριστούγεννα. Είμαι από μόνος μου το δέντρο με τις μπάλες και τα κεράκια πάνω στο μπλε Ποσειδώνιο χαλί μας. Ευδαιμονίζεσθε».
Τάνια Μπρεάζου
«Τα τελευταία Χριστούγεννα με τους γονείς μου πριν χωρίσουν»
«Τα Χριστούγεννα που θυμάμαι έντονα είναι αυτά του 2014. Ήταν τα τελευταία Χριστούγεννα με τους γονείς μου πριν χωρίσουν. Είχαμε πάρει το αμάξι και πηγαίναμε οδικώς σε ένα πανέμορφο σαλέ στη Ρουμανία. Σταματήσαμε σε ένα ονειρεμένο τοπίο και σκέφτηκα ότι θα ήθελα να ζήσω για πρώτη φορά την εμπειρία του σκι. Το αστείο είναι ότι με το που ξεκίνησα μου γύρισε το πόδι. Όμως από πείσμα και μόνο εγώ δοκίμασα ξανά, κι ας ήξερα ότι το υπόλοιπο των γιορτών θα το περνούσα στο κρεβάτι. Αυτή η εμπειρία άξιζε. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι ίσως να ήταν λάθος, καθώς πέρασα τις υπόλοιπες μέρες μου καθισμένη δίπλα στο τζάκι και χαζεύοντας τους υπόλοιπους να κάνουν σκι».
Νόνη Δούνια
«Φτιάχναμε κάθε χρόνο ένα σενάριο γύρω από τον Άγιο Βασίλη»
«Η παιδική μου ανάμνηση από την περίοδο των Χριστουγέννων έχει να κάνει με τον μαγικό στολισμό της μητέρας μου. Θυμάμαι ότι μας έβαζε στα δωμάτιά μας μια αφίσα που έμοιαζε με ημερολόγιο και είχε παραθυράκια αριθμημένα από την 1η Δεκεμβρίου μέχρι την Πρωτοχρονιά. Το πιο ωραίο όμως είναι ότι τύλιγε τα δώρα από τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη, χωρίς όμως να βάζει πάνω καρτελάκι με το αντίστοιχο όνομα.
Έπρεπε, λοιπόν, εγώ και ο αδελφός μου να βρούμε ποιο κουτί ανήκε στον καθένα. Το θυμάμαι με νοσταλγία και χαρά. Όταν έγινα κι εγώ μητέρα, ήθελα να μεταφέρω αυτή τη μαγεία και στα παιδιά μου. Φτιάχναμε κάθε χρόνο ένα σενάριο γύρω από τον Άγιο Βασίλη και τα δώρα προκειμένου τα παιδιά να πιστεύουν. Πριν από δύο χρόνια μάλιστα το χριστουγεννιάτικο δώρο που τους κάναμε ήταν ένα οικογενειακό ταξίδι στο Λονδίνο. Κάτω από το δέντρο τούς περίμενε μια βαλίτσα. Δεν γνώριζαν τίποτα από πριν. Ήταν μια υπέροχη έκπληξη».
Τζώρτζια Γεωργίου
«Οι γιορτές με βρήκαν με πατερίτσες. Και χωρισμένη και χτυπημένη!»
«Τα Χριστούγεννα του 2013 χώρισα από την πρώτη μακροχρόνια σχέση μου. Το βράδυ του χωρισμού λοιπόν βγήκα από το σπίτι του συντρόφου μου στη Νέα Σμύρνη ψάχνοντας για ταξί. Γυρνώντας για να κάνω νόημα σε ένα ταξί να σταματήσει, στραμπούληξα το πόδι μου. Πήγα κανονικά σπίτι μου και κοιμήθηκα. Το επόμενο πρωί όμως που σηκώθηκα είδα το πόδι μου να είναι απίστευτα πρησμένο. Επισκέφτηκα απευθείας έναν γιατρό και αντιλήφθηκα ότι έσπασα το πόδι μου. Το περιστατικό αυτό έγινε δύο εβδομάδες πριν από τα Χριστούγεννα. Έτσι, οι γιορτές με βρήκαν με πατερίτσες. Και χωρισμένη και χτυπημένη. Μέσα σε όλα αυτά, έπρεπε να φτιάξω και τα πράγματά μου, να κουβαλήσω τις βαλίτσες και να πάω στην οικογένειά μου στην Κύπρο για τις μέρες των εορτών».
Μύρωνας Στρατής
«Κάθε χρόνο ο πατέρας μου φρόντιζε να μου αφήνει ένα γράμμα»
«Ως παιδί θυμάμαι ότι πηγαίναμε τα Χριστούγεννα οικογενειακώς στη Βυτίνα. Πρόκειται για μια περιοχή που κάνει ψύχρα, η φύση όμως σε μαγεύει. Μέναμε πάντα σε ένα ξενοδοχείο που ήταν έξω από το χωριό και περπατούσαμε μέσα στο κρύο αλλά και μέσα στο πράσινο για να φτάσουμε σε μια καφετέρια που είχε μια φοβερή ζεστή σοκολάτα. Κάθε χρόνο εκείνες τις μέρες ο πατέρας μου φρόντιζε να μου αφήνει ένα γράμμα με ευχές εκ μέρους του Άγιου Βασίλη.
Συγκεκριμένα με έβαζε πριν κοιμηθώ να αφήσω ένα μελομακάρονο, έναν κουραμπιέ και ένα σφηνάκι κονιάκ. Το πρωί σηκωνόμουν και ήταν δαγκωμένο το μελομακάρονο, δαγκωμένος ο κουραμπιές και άδειο το σφηνάκι ενώ από δίπλα υπήρχε το ευχετήριο γράμμα του Άγιου Βασίλη. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, η αλήθεια όμως είναι ότι προσπάθησα να το καταχραστώ για τα δώρα. Ήμουν παιδάκι και όλα αυτά έχουν μείνει στο μυαλό μου ως μια πολύ όμορφη ανάμνηση».
Πηγή: People
