Με τις έντονα θλιβερές, αλλά ,απολύτως δίκαιες, όπως τις χαρακτηρίζει ο Σπύρος Μπιμπίλας, εικόνες του Πέτρου Φιλιππίδη να μεταφέρεται από την ΓΑΔΑ στις φυλακές Τρίπολης κλείνει το πρώτο κεφάλαιο του #metoo στην Ελλάδα, θέμα που μονοπώλησε την ειδησεογραφία τον περσινό χειμώνα- μοναδικός του αντίπαλος, ο κορονοϊός και οι εξελίξεις της πανδημίας. Ο Σπύρος Μπιμπίλας ήταν αναμφίβολα -λόγω θέσης ως πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών- το «φίλτρο» του ξεσπάσματος του #metoo στην Ελλάδα. Δυστυχώς, όπως λέει και ο ίδιος, το κίνημα περιορίστηκε αυστηρά στο χώρο του θεάτρου.
Σε κάθε περίπτωση, ο παλαίμαχος ηθοποιός επανήλθε στο προσκήνιο με ένα ρόλο πρωταγωνιστικό, ένα ρόλο που σήκωσε επάξια στους ώμους του- ξεσηκώνοντας έτσι ένα μεγάλο κύμα αγάπης και δημοφιλίας στο πρόσωπό του. Τον συναντήσαμε στο σπίτι του ένα ράθυμο πρωινό του καλοκαιριού, λίγο πριν τις εξελίξεις με τον Πέτρο Φιλιππίδη. Μας υποδέχτηκε με την κλασική πια ενδυμασία «Σπύρος Μπιμπίλας», κίτρινη βερμούδα, funky χρωματιστό πουκάμισο και ένα πλατύ χαμόγελο να συνοδεύει το καλοσυνάτο, νεανικό του βλέμμα. Sui generis και απόλυτα σοβαρός, αιώνιος νεανίας και σοφός, την ίδια στιγμή.
Το ελληνικό #metoo και ο «ρόλος» μου σε αυτό
– Σου μιλάει ο κόσμος για το #meetoo όταν σε βλέπει στο δρόμο Τι σου λέει;
Με σταματούν στο δρόμο και μου μιλάνε για αυτό συνεχώς, σε σημείο που να αποφεύγω πια τα ΜΜΜ. Με αρπάζουν σχεδόν για να μάθουν πληροφορίες. Ή μου λένε «μπράβο»για τη συμπεριφορά του σωματείου και τι καλά που έκανα που δεν απάντησα στις ύβρεις του Λιγνάδη στο πρόσωπό μου (σ.σ ο ηθοποιός αναφέρεται στις δηλώσεις του Λιγνάδη πως ο Σπύρος Μπιμπίλας είναι ένας μέτριος ηθοποιός που έπαιζε στα Στρουμφάκια).
– Τι σήκωσε αυτό το κύμα καταγγελιών στο ελληνικό θέατρο;
Η εξομολόγηση της Μπεκατώρου έπαιξε σημαντικό ρόλο. Μακάρι το άνοιγα της Σοφίας να είχε ξεκλειδώσει τις συζητήσεις και για την κακοποίηση στους χώρους της δημοσιογραφίας, της εκκλησίας, της πολιτικής, της ιατρικής, της μόδας…. Υπάρχει βρωμιά παντού, αλλά δε βγήκε. Δυστυχώς το #metoo σταμάτησε στους ηθοποιούς. Και ξέρεις γιατί άνοιξε σε εμάς; Επειδή τον περσινό χειμώνα δεν υπήρχε δουλειά και δεν υπήρχε και φόβος να η χαθεί η δουλειά, άρχισε η ενδοσκόπηση. Οι άνθρωποι θέλησαν να βγάλουν αυτό που είχαν μέσα τους για πολλά χρόνια.
– Δεδομένου ότι το κύμα σταμάτησε στο ελληνικό θέατρο, όπως λες, τι κερδίσαμε τελικά από όλο αυτό;
Το μήνυμα πέρασε. Ο πρώτος αγώνας κερδήθηκε. Πια, ο βιαστής στο χώρο εργασίας θα φοβάται. Επίσης ετοιμάζεται ένας κώδικας δεοντολογίας στο ελληνικό θέατρο και με αυτόν θα θωρακιστούμε καλύτερα. Μπαίνει ένα φρένο σε όλα αυτά. Η αλήθεια είναι ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου δεν αλλάζει, ούτε οι συμπεριφορές του. Οι κανόνες είναι που εμποδίζουν. Με τον κώδικα δεοντολογίας λοιπόν, κάποιος νέος ηθοποιός που θέλει δουλειά σε μια οντισιόν δεν θα πηγαίνει μεσάνυχτα στο σπίτι κάποιου τον καλεί εκεί παράτυπα.
– Πώς νιώθεις με όλες αυτές τις εξομολογήσεις για κακοποίηση που άκουσες μέσα στη χρονιά;
Έχω ακούσει φριχτά πράγματα και δυστυχώς πράγματα που δεν καταγγέλθηκαν τελικά ποτέ. Ακόμα μόνος μου τα κουβαλάω. Και δεν μπορώ ούτε εγώ να κάνω την καταγγελία εκ μέρους αυτών των ανθρώπων. Είναι αρκετές οι καταγγελίες που τελικά δεν έγιναν και πολλές αφορούν σεξουαλική κακοποίηση. Θα μείνουν στο σκοτάδι. Λέω στους ανθρώπους που τις εκμυστηρεύτηκαν : «σε παρακαλώ πες το, κατήγγειλε το και υπόγραψε το». Φοβούνται μη χάσουν δουλειές αργότερα, μη στιγματιστούν. Και στεναχωριέμαι τόσο πολύ που έγιναν από γνωστούς μου σε γνωστούς μου.
– Για τον Λιγνάδη που άνοιξε το χορό των καταγγελιών δεν ακούγατε κάτι τα προηγούμενα χρόνια;
Άκουγα κι εγώ από κουτσομπολιά για διάφορες περίεργες συμπεριφορές του κατά καιρούς. Δεν ήταν όμως του περίγυρου μου, δεν ήμουν δίπλα του για να τα δω από κοντά. Θα το ξαναπώ άλλη μια φορά γιατί μας κατηγόρησαν για αυτό – υπήρχε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα αλλά όχι κάτι απτό. Ας μη ξεχνάμε ότι τα υψηλά ιστάμενα πρόσωπα προωθούνταν έντονα. Δεν τα άγγιζε κανείς. Δημιουργούνταν μια συνωμοσία περίεργη και όλοι σιωπούσαν.
– Κάποιοι έχουν πει ότι δεν θα έπρεπε να μπαίνουν όλοι οι κατηγορούμενοι στο ίδιο τσουβάλι και πως μερικοί αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία.
Όσοι πρέπει να πάνε δικαστικά, πάνε δικαστικά. Αυτή είναι η απάντηση μου. Κάποιες υποθέσεις παίρνουν το δρόμο της δικαιοσύνης, κάποιες άλλες όχι. Εγώ στον Λιβαθινό για παράδειγμα είδα στη συνεργασία μου έναν μειλίχιο άνθρωπο. Και είναι και ο μόνος που ζήτησε συγγνώμη. Με τον Κιμούλη, με τον οποίον ήμασταν για κάποιον καιρό συμμαθητές στη σχολή, ήξερα ότι είναι ένας πολύ ευέξαπτος άνθρωπος. Δεν μπορώ να πω ότι οι γυναίκες που τον κατήγγειλαν λένε βλακείες. Είναι πολλές, δεν είναι μία. Όταν πολλοί λένε για κάποιον κάτι, τότε αυτό έχει βάση.
Η δικαιοσύνη λοιπόν είναι το μόνο… τσουβάλι. Δεν έχουν όλα την ίδια βαρύτητα, εντάξει. Αλλά και αυτοί που θέλουν μια δεύτερη ευκαιρία, ποιος θέλει αλήθεια να τους τη δώσει; Ο χώρος τους κλωτσάει. Ούτε οι παραγωγοί τους θέλουν, ούτε οι ηθοποιοί θέλουν να συνεργαστούν ξανά μαζί τους. Είναι εύλογο. Μόνο αν ζήταγαν μια ειλικρινή συγγνώμη δεν θα τους κλώτσαγε ο χώρος. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει δεύτερη ευκαιρία. Δείτε όμως τι λένε οι πιο πολλοί από αυτούς: αρνούνται τις κατηγορίες, λένε ότι θα κυνηγήσουν νομικά αυτούς που τους κατήγγειλαν. Αν δεν βάζουν μυαλό τι πρέπει να κάνουμε;
Και ας μη προσπαθούν και τα media να εγείρουν συναισθήματα οίκτου απέναντι τους δείχνοντας τους αποκαθηλωμένους. Κανείς δεν παίρνει ας πούμε διαζύγιο όπως λένε για πρόσωπο γνωστό που είναι κατηγορούμενος. Νιώθω μια μεγάλη θλίψη για αυτούς τους ανθρώπους, πολύ από αυτούς ήταν πολύ κοντινοί μου, αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Αν δεν υπάρχει τιμωρία δεν θα υπάρχει και μήνυμα προς τους άλλους. Οι τιμωρίες είναι δίκαιες.
– Δεχτήκατε παρεμβάσεις την ώρα των καταγγελιών;
Πριν την αποκάλυψη του πρώτου μεγάλου ονόματος υπήρχε θεσμικά ένα πολύ περίεργο κλίμα, το οποίο έτεινε στη συγκάλυψη. Ναι, υπήρξαν προσπάθειες συγκάλυψης. Δέχθηκα και εγώ τέτοιες πιέσεις για συγκεκριμένους ανθρώπους. Τάχθηκα με την πλευρά των θυμάτων.
– Καθάρισε λοιπόν ο χώρος σας;
Φυσικά και δεν καθάρισε. Ακούστηκαν πράγματα για ανθρώπους που μπήκαν τελικά στο απυρόβλητο. Τελικά, την πλήρωσαν κάποιοι εξ ονόματος πολλών άλλων. Αυτό λέει πολλά. Καταγγελίες όμως συνεχίζουν να έρχονται. Πιο πολύ για εργασιακά ζητήματα που έχουν συμβεί στο παρελθόν αλλά και στο σήμερα. Καταγγελίες για ανθρώπους που πατάνε πάνω στην ανάγκη των ηθοποιών να δουλέψουν μέσα σε αυτό το εργασιακό χάλι που βρισκόμαστε. Το τοπίο παραμένει σκληρό. Ακόμα, στα μεγάλα σήριαλ που γυρίζονται, οι πιο μικροί ρόλοι και οι κομπάρσοι πληρώνονται με εξευτελιστικά χρήματα. Η απουσία Συλλογικών Συμβάσεων αφήνει χώρο σε αυτές τις συμπεριφορές.
– Εσύ δέχτηκες ποτέ bullying ή κακοποίηση όλα αυτά τα πολλά χρόνια που δουλεύεις;
Σεξουαλικό και λεκτικό bullying δεν δέχτηκα. Με τα χρήματα όμως αντιμετώπισα προβλήματα από μεγάλους παραγωγούς. Πήγα στο δικαστήριο μάλιστα και δικαιώθηκα. Μια φορά κάποιος έβαλε το όνομα μου στη μαρκίζα μαζί με τα νέα παιδιά. Γενικά δεν έχω τέτοια προβλήματα, δεν είμαι ψώνιο, αλλά σε εκείνη τη φάση αισθάνθηκα προσβεβλημένος. Υπήρχαν τα ονόματα 6 βασικών ηθοποιών και μετά άλλοι 30 στη σειρά, μεταξύ των οποίων και εγώ, με το όνομα μου δίπλα σε ανθρώπων που έπαιζαν για πρώτη φορά. Ο παραγωγός μου είπε: «Ποιος νομίζεις ότι είσαι;» Ήμασταν στη γενική δοκιμή και είπα: «Αποχωρώ!» Και τελικά το άλλαξαν.
Τα πολλά όχι για παραστάσεις φέτος και το μυστικό της παντοτινής νεότητας
– Σπύρο πώς και δεν παίζεις σε κάποια παράσταση φέτος το καλοκαίρι;
Είπα περίπου 10 «όχι». Δεν θέλω να εκμεταλλευτώ αυτό που έγινε με το όνομα μου σε αντίθεση με πολλούς άλλους που ήθελαν να εκμεταλλευτούν το ντόρο που έγινε με το #meetoo. Κάποια στιγμή μέσα σε όλο αυτό, έγινα προϊόν. Τέτοια μαζική ζήτηση πρώτη φορά μου συνέβη. Τώρα ξαφνικά συνειδητοποίησαν τι καλός ηθοποιός είμαι; Έχω πάρει σύνταξη, ας δουλέψουν κι οι άλλοι άνθρωποι. Άλλωστε, από το ερχόμενο φθινόπωρο θα προβληθούν πολλές τηλεοπτικές και κινηματογραφικές δουλειές στις οποίες συμμετέχω.
– Μιλάς με άνεση για τη συνταξιοδότηση σου
Ναι, έχω συνταξιοδοτηθεί, αλλά αισθάνομαι 20 χρονών. Δεν αισθάνομαι μεγάλος παρ’ ο,τι έχω κλείσει τα 65. Σάμπως μου φαίνεται; ! (γέλια) Είναι βλακεία κάποιος να κρύβει την ηλικία του και την ίδια ώρα να προβάλλεται ακόμα στην τηλεόραση μια ταινία του 1960 στην οποία έπαιζε. Πώς έπαιζα δηλαδή το 1977 στην τηλεόραση; Τι ήμουν; 5 χρονών; Χαζός είναι ο κόσμoς; Και δεν κρύβουν μόνο οι γυναίκες την ηλικία τους, την κρύβουν και οι άντρες. Πολλοί συνομήλικοί μου μάλιστα μού λένε: «μη λες πόσο είσαι για να μην καταλαβαίνουν πόσο είμαι και εγώ».
Θυμώνω με αυτό γιατί η ηλικία είναι βραβείο. Αν είμαστε μεγάλοι και ταυτόχρονα είμαστε καλά πρέπει να το λέμε για να δίνουμε μήνυμα και στους άλλους να προσέχουν κι αυτοί τον εαυτό τους. Εγώ από πάρα πολύ μικρός πρόσεχα τα πάντα- τι θα φάω , τι θα πιω. Μόνο κρασί πίνω, κάθε μέρα 1 ½ ποτηράκι. Δεν έχω καπνίσει ποτέ. Μια φορά μόνο δοκίμασα για να δω πως είναι ένα τσιγάρο χασίς. Και ήταν τόσο χάλια που είπα: «Μα γιατί το κάνουν αυτό;»
– Κοιτάζοντας προς τα πίσω θα έλεγες πως τα όνειρα σου εκπληρώθηκαν;
Δύο όνειρα είχα από παιδάκι, να γίνω ηθοποιός και να ταξιδέψω σε όλη τη γη, μη σου πω και στο διάστημα. Είναι μεγάλο μου όνειρο να ταξιδέψω στο διάστημα, σαν το Τζεφ Μπέζος κι εγώ. Έχω ταξιδέψει σε όλες τις ηπείρους. Έχω πάει Βόρειο Πόλο, Αμαζόνιο, στο κέντρο της Αφρικής, Αυστραλία… Μου λείπουν ακόμα η Κίνα και η Ιαπωνία και παρ’ ό,τι πρόσφατα γράφτηκα στον ελληνoκινεζικό σύνδεσμο, δεν μπορώ να πάω σε αυτές τις χώρες, ενώ υπάρχει ακόμα κορονοϊός. Ούτε στην Ελλάδα ταξιδεύω πια. Είμαι αρκετά προσεχτικός – γιατί να κολλήσουμε τον ιό; Η ζωή είναι ωραία κι εγώ θέλω να ζήσω και πολύ και καλά.
Όσο για τη δουλειά μου, πολλοί από τους παλιούς ηθοποιούς με τους οποίους δούλεψα είναι πια η οικογένεια μου – η Μάρθα Καραγιάννη, η Μαίρη Χρονοπούλου και οικογένεια μου ήταν και άλλοι που έφυγαν από τη ζωή –ο Βουτσάς , η Άννα Καλούτα, ο Βόγλης, ο Χάρυ Κλυν. Ήμουν παιδί, τους θαύμαζα και ήθελα να μπω μες στην οθόνη και να παίξω μαζί τους. Και τα κατάφερα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να πραγματοποιείς το παιδικό σου όνειρο.
– Όταν σε βλέπεις σε ένα από τα πολλά σήριαλ που έχεις παίξει πώς σου φαίνεσαι;
Δεν με έβλεπα ποτέ. Είχα να δω τηλεόραση 25 χρόνια. Τώρα το έκανα πρώτη φορά, επειδή καθίσαμε μέσα με τις καραντίνες. Είδα ένα παλιό που έπαιζα και είπα: ‘σαν πολύ βλακεία μου φαίνεται’. Κάποιες σκηνές μου φαίνονταν αστείες, αλλά το υπόλοιπο γελοίο. Τότε βέβαια ένιωθα πάρα πολύ ωραία με εκείνη τη δουλειά. Άλλη εποχή τότε. Τα σήριαλ ήταν αργά με κάτι τεράστιες σκηνές. Σα να κινηματογραφούσες θέατρο. Θυμάμαι κάναμε 2-3 πρόβες και αρχίζαμε. Άμα έκανε κανείς λάθος, πωπω τι καυγάδες που άρχιζαν… Έπρεπε να το ξαναπάρουμε όλοι, όλο από την αρχή. Λέγαμε ο ένας στον άλλο «Συγκεντρώσου τώρα!» Σήμερα, τα σήριαλ είναι σαν κινηματογραφημένα video clip, πλάνο και κολλητά άλλο πλάνο.
– Έχεις πει ότι πολλά από όσα έπαιξες ήταν «δεύτερα». Γιατί έκανες αυτή την επιλογή;
Κατ αρχάς γιατί μου αρέσει πάρα πολύ να δουλεύω και να δουλεύω με όλους τους συναδέλφους – τους πολύ εμπορικούς, τους πολύ ποιοτικούς, κουλτουριάρηδες και μη. Ξεκίνησα από το μηδέν και όχι από οικογένεια με χρήματα. Ήθελα να βγάζω χρήματα από τη δουλειά μου, να δημιουργήσω περιουσία, να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο. Ειδικά για τα ταξίδια χρειάζονται χρήματα. Κι αυτά βγαίνουν από τη δουλειά – απλά πράγματα. Δεν μπορείς εύκολα να λες «όχι» όταν θες να έχεις ένα πολύ ωραίο σπίτι. Δημιούργησα μια περιουσία λοιπόν που τώρα την πούλησα γιατί δεν με ενδιαφέρει πια να έχω άλλα σπίτια εκτός από αυτό που μένω. Είναι βλακεία να μαζεύεις σπίτια. Δεν θα τα πάρουμε μαζί μας. Επίσης, με τα χρήματα που έβγαζα βοηθούσα πολλούς ανθρώπους. Το υπερηφανεύομαι αυτό, δεν το κρύβω. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είπα και «όχι». Έχω παίξει και σε πράγματα, στα οποία κάποια στιγμή στην πορεία. συνειδητοποιούσα ότι δεν ήταν καλά. Παρ’ όλα αυτά συμμετείχα όσο καλύτερα μπορούσα.
– Τι κρατάς από όλους αυτούς τους ρόλους;
Έχω παίξει περισσότερους από 150 – από μικρούς και guest μέχρι πρωταγωνιστικούς. Οι ρόλοι μου στην τηλεόραση αυτοί που πραγματικά μου άρεσαν, πάνε πολύ παλιά και δυστυχώς σβήστηκαν από τα αρχεία της ΕΡΤ μιας και για χρόνια, η ΕΡΤ πάταγε πάνω σε άλλες εγγραφές για να κάνει οικονομία. Με αυτό τον τρόπο, έχουν σβηστεί 250 σήριαλ της ΕΡΤ και όλο το αρχείο των εκπομπών. Ήταν εγκληματικό. Ευτυχώς που κάποιοι τα έγραφαν μόνοι τους γιατί είχαν τη μανία του αρχείου και τα έχουν βάλει στο youtube.
– Έχεις απωθημένα από τη δουλειά; Ρόλους που έχεις ζηλέψει;
Δεν έχω ζηλέψει ποτέ. Είχα πάντα αυτοπεποίθηση και πίστη στον εαυτό μου – ότι είμαι και καλός ηθοποιός και καλός άνθρωπος. Κάποιοι προχωράνε πιο πολύ, φτάνουν πιο ψηλά, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό. Για παράδειγμα, ξεκινήσαμε μαζί με τον Χάρη Ρώμα και εκείνος έγινε πρωταγωνιστής ενώ εγώ όχι. Μπράβο του. Τι θα κερδίσω αν τον ζηλέψω; Έτσι γίνεται στη ζωή. Αυτό λέω ακόμα σαν συμβουλή στους νέους ηθοποιούς: παίξτε τους μικρούς ρόλους σαν να είναι μεγάλοι. Το να κάνεις ένα βουβό ρόλο για παράδειγμα- δεν είναι κάτι μικρό, αντιθέτως, είναι υπέροχο. Την ίδια αγάπη είχα πάντα και για τη μεταγλώττιση. Δεν τα ξεχωρίζω – θέατρο, σινεμά, τηλεόραση, μεταγλώττιση, είναι όλα το ίδιο σημαντικά. Το μόνο που θέλω είναι να παίξω τον τρελό στον Λιρ. Άλλο απωθημένο δεν έχω.
– Σε πείραζε που δεν έπαιζες μεγάλους πρωταγωνιστικούς ρόλους;
Έτσι όπως ήμουν εγώ, η φτιαξιά μου και το φυσίκ μου, ένας κοντούλης άνθρωπος, κατάλαβα γρήγορα ότι δεν ήμουν γεννημένος για να κάνω τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Είμαι γεννημένος για να κάνω τους δευτεραγωνιστικούς. Κάνω μεγάλα guest τα οποία όμως είναι πολύ ουσιαστικά, γι’ αυτό και μείνανε. Μη ξεχνάς αυτό το guest από το ‘Κωνσταντίνου και Ελένης’ που με κυνηγάει σα δαίμονας. Ενώ το έχω παίξει πολύ καλά με έχει ταυτίσει με το ρόλο.
Ακόμα περπατάω στο δρόμο και με φωνάζουν ‘Ο Λάκης’ και εκνευρίζομαι. Φταίει και η τηλεόραση βέβαια που το παίζει 4 φορές το μήνα επί 26 χρόνια τώρα. Όσοι με σταματάνε στο δρόμο και με φωνάζουν ‘Λάκη’ τους λέω ‘ Τώρα θα με δεις και σε κάτι αντίθετο. Όταν πας σπίτι σου βάλε στο youtube να δεις την ‘Ελεύθερη Βούληση’ η οποία με σφράγισε και με εκφράζει πάρα πολύ ως ηθοποιό. Μια ταινία που υποδύομαι τον άστεγο.
Το κεφάλαιο Θανάσης Βέγγος και ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος
– Ποιον συνάδελφο σου έχεις θαυμάσει πιο πολύ από όλους;
Θυμάμαι όλο τον κόσμο να βλέπει στο σινεμά τον Βέγγο και να ξεκαρδίζεται στα γέλια και εγώ να κλαίω. Μου έλεγε η μαμά μου: «βρε παιδί μου γιατί δεν γελάς;» Μέσα στα μάτια του Βέγγου υπήρχε δράμα και λύπη. Προσπάθησα να ακολουθήσω αυτή τη γραμμή του παιξίματος- μέσα στις κωμωδίες να περνάω το δράμα του ήρωα. Όταν το παίζεις αυτό το δράμα δεν πρέπει να το κοροϊδεύεις. Έχουμε δει κωμικούς να κοροϊδεύουν τους ρόλους τους και κάνουν βλακείες για να γελάει ο κόσμος. Ο Βέγγος δεν έκανε καμία βλακεία. Ζούσε το δράμα του ήρωα, γι’ αυτό και έβγαινε ακραίο και γι’ αυτό γέλαγε και ο κόσμος. Έπαιξα με τον Βέγγο δύο φορές στην Επίδαυρο και αγαπηθήκαμε φοβερά. Από τους καλύτερους ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου.
– Σου αρέσει το παλιό ελληνικό σινεμά;
Δεν είναι όλες οι ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου πολύ καλές. Μόνο του Φίνου είναι καλές. Οι δε ταινίες προ 1960 είναι πολύ πιο καλές από αυτές μετά το 60. Μοιάζουν λίγο με τις ταινίες του ιταλικού νεορεαλισμού που τον λατρεύω. Ξεχωρίζω πολύ τις ταινίες του νέου Ελληνικού Κινηματόγραφου. Εκεί έπαιξα σε πολύ καλές ταινίες – στου Πανουσόπουλου, στις «Κρυστάλλινες Νύχτες» της Μαρκετάκη, στην «Γλυκιά Συμμορία», στο «Μπορντέλο» του Κούνδουρου. Έχω παίξει σε καμιά 50αριά καλές ταινίες.
– Κι οι ρόλοι που θα σε δούμε τη νέα σεζόν;
Κατ αρχάς, θα είμαι στο νέο σήριαλ του Καπουτζίδη, τις «Σέρρες». Από ο, τι έχω καταλάβει είναι η ιστορία της οικογένειας του Γιώργου. Θα πάμε στις Σέρρες για αυτά τα γυρίσματα. Το άλλο μεγάλο guest μου θα είναι στον τρίτο κύκλο του «Έτερος Εγώ» που θα ξεκινήσει τον Οκτώβριο. Με πλησίασε ο Σωτήρης Τσαφούλιας και γίναμε αμέσως φίλοι. Πολύ χαίρομαι που συμμετέχω σε αυτή τη δουλειά. Σε όλα αυτά που σου λέω θα κάνω δραματικούς ρόλους. Θα κάνω όμως και έναν κωμικό ρόλο στο νέο σήριαλ που θα πρωταγωνιστεί ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης στην ΕΡΤ. Εμφανίζομαι και σε δύο ταινίες μεγάλου μήκους – ο «Καπετάν Μιχάλης» η οποία είναι διεθνής παραγωγή του Κώστα Χαραλάμπους. Με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη έχω κάνει και τη «Δεμένη Κόκκινη Κλωστή» και το ‘Λούγκερ’ το οποίο επίσης θα πάρει διανομή από φθινόπωρο. Παίζω ακόμα στην ταινία «Το κλαδί στη Φωτιά», ένα θρίλερ στο οποίο υποδύομαι έναν psycho. Και εμφανίζομαι ακόμα και σε μια πολύ εμπορική ταινία, το «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα Νο.5» του Όμηρου Ευστρατιάδη. Νομίζω ότι θα της δώσουν άλλο τίτλο τελικά. Επειδή παίζει και ο Πασχάλης, o τραγουδιστής, ο υπέρτιτλος θα είναι: «Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο». Εμφανίζεται και ο Πασχάλης Τσαρούχας. Οι δύο πρόεδροι του ΣΕΗ στην ίδια ταινία!
– Αλήθεια, πώς και δεν είχες συνεργαστεί νωρίτερα με τον Ευστρατιάδη;
Εκείνη την εποχή του Δαλιανίδη, του Όμηρου και του Φώσκολου έπαιζα σε δραματικά σήριαλ (Σκληρά Καρύδια, Κάθοδος, Ζητιάνος κ.τ.λ). Αυτό που μου κάνει εντύπωση πάντως ακόμα και σήμερα είναι το ότι δεν με χρησιμοποίησε ποτέ ο Κοκκινόπουλος. Του έκανα κρούση αλλά δεν με πήρε ποτέ. Και ενώ μου ταίριαζε πολύ. Αυτοί χάσανε.
