Το φετινό καλοκαίρι του κορονοϊού είναι περίεργο, καλυμμένο με ένα πέπλο ανησυχίας, προβληματισμού και ανασφάλειας για πάρα πολλούς συμπολίτες μας. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, θέλουμε και προσπαθούμε να παραμένουμε αισιόδοξοι με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο, διαβάζοντας βιβλία που πέρα από ενδιαφέρουσες ιστορίες, αφήνουν και ένα ισχυρό, επίκαιρο μήνυμα. Μήνυμα για κάποιον ή κάποια που αναζητά δουλειά ή ξεκινά μια νέα επιχειρηματική προσπάθεια μέσα σε ένα δύσκολο περιβάλλον. Μήνυμα που αφορά εκείνον που νιώθει αόρατος στη δουλειά του, που περνά απαρατήρητος. Μήνυμα για εκείνες και εκείνους που ψάχνουν, ονειρεύονται και διεκδικούν μέσα σε συντητηρικά και στερεοτυπικά περιβάλλοντα ή για όλους όσους θέλουν να αλλάξουν περιβάλλον, να ξεκινήσουν από την αρχή, για όσες αναζητούν έντονες συγκινήσεις σε μια νέα πόλη, σε μια άλλη ήπειρο.
Αυτόν τον Αύγουστο προτείνουμε 5 βιβλία από 5 γυναίκες που εκτιμάμε ιδιαίτερα, καθεμία για διαφορετικούς λόγους. Καλή απόλαυση.
Αγγελική Σπανού, “Οι Απαρατήρητοι”. Εκδόσεις Πόλις.
Η Αγγελική Σπανού παρουσιάζει ιστορίες ανθρώπων που δεν τους έχεις προσέξει, από τον ντελιβερά που φέρνει την παραγγελία σου και την ερωτευμένη κυρία στα διόδια μέχρι την τηλεφωνήτρια ή τον παρκαδόρο και τον θυρωρό. Άνθρωποι που πολλές φορές περνάνε απαρατήρητοι από εμάς, που δεν μας ενδιαφέρει να τους ακούσουμε, που κάνουμε ίσως πως δεν τους βλέπουμε. Ανθρώπους και επαγγελματίες που, όπως σημειώνει η συγγραφέας, “όσο καλά κι αν κάνουν τη δουλειά τους δεν υπάρχει ούτε ανταπόδοση, ούτε αναγνώριση, ούτε επιστροφή. Λόγια στερεότυπα και μετρημένα. Επαναλαμβανόμενες κινήσεις. Χωρίς επαφή”. Ένα βιβλίο μέσα από τις ιστορίες του οποίου βλέπουμε πόσο “κολλημμένοι” είμαστε πολλές φορές στο δικό μας μικρόκοσμο.
Ασλί Ερντογάν, “Κοκκινοσκουφίτσα πόλη”. Εκδόσεις Ποταμός.
Η Ασλί Ερντογάν, η οποία για τα βιβλία και την αρθρογραφία της διώχθηκε και φυλακίστηκε από το καθεστώς Ερντογάν και σήμερα ζει εξόριστη στη Γερμανία, παρουσιάζει το Ρίο ντε Τζανέιρο, τη βία και τον ερωτισμό της πόλης, τη δίψα και το πάθος της πρωταγωνίστριας Οζγκύρ με την έκσταση και το θάνατο. Μια διαρκής σύγκρουση του έσω και έξω κόσμου της, που καταφέρνει να αναδείξει τα δικά της προσωπικά αδιέξοδα και τις αναζητήσεις, τον προσωπικό κατήφορο και τελικά τη λύτρωση του έρωτα. Ένα βιβλίο που, για εμάς τους “δυτικούς”, άλλοτε ανατρέπει και άλλοτε εμβαθύνει σε στερεότυπα που έχουμε για τον εξωτισμό της πόλης, για τη Βραζιλία, για τους ανθρώπους της.
Λένα Διβάνη, “Ζευγάρια που έγραψαν την ιστορία της Ελλάδα”. Εκδόσεις Πατάκη.
Η Λένα Διβάνη επιχειρεί να απαντήσει σε ένα ερώτημα που όλοι μας σκεφτόμαστε: Πόσο επηρεάζει η προσωπική ζωή των πρωταγωνιστών της ιστορίας την πολιτική τους δράση αλλά και αντιστρόφως, πόσο επηρεάζει η δημόσια έκθεση τα του οίκου τους; Μέσα στις σελίδες του βιβλίου “φωτίζονται” ζευγάρια, όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου και η Κυβέλη, ο Νίκος Μπελογιάννης και η Έλλη Παππά, ο Ελευθέριος και η Έλενα Βενιζέλου, ο Χαρίλαος και η Σοφία Τρικούπη. Μια όμορφη ακροβασία ανάμεσα στην ιστορία και τη λογοτεχνία.
Σοφία Αμορούζο, “#GirlBoss”. Εκδόσεις Key Books.
Η Σοφία Αμορούζο πέρασε την εφηβεία της κάνοντας μικροκλοπές, ταξιδεύοντας με οτοστόπ και ψάχνοντας στα σκουπίδια για κανένα μισοφαγωμένο κουλούρι. Στα 22 της είχε παρατήσει τις σπουδές, ήταν άφραγκη και δούλευε στη γραμματεία της σχολής Καλών Τεχνών, απλώς για να έχει ασφάλιση. Στο λόμπι της σχολής πήρε την απόφαση να αρχίσει να πουλάει vintage ρούχα στο eBay. Δέκα χρόνια μετά ήταν η ιδρύτρια και CEO του Nasty Gal, μιας εταιρείας με ετήσιο τζίρο 250 εκατ. δολάρια και περισσότερους από 400 υπαλλήλους.
Έλενα Ακρίτα, “Τα τάπερ της Αλίκης”. Εκδόσεις Διόπτρα.
Τρεις γενιές γυναικών που ζουν, ονειρεύονται και διεκδικούν. Ένα βιβλίο από την Έλενα Ακρίτα για όσα ζήσαμε και αγαπήσαμε σε μια Αθήνα που δεν μένει πια εδώ. Όπως γράφει για το βιβλίο και ο καλός μας φίλος, συγγραφέας Τέλλος Φίλης, “Τα τάπερ της Αλίκης είναι η αλήθεια μας επιτέλους, κλεισμένη για χρόνια σε ιδιωτικά μυστικά τάπερ αναλλοίωτα που επειγόντως οφείλουμε να βγάλουμε, να αεριστούν τα πάντα απ’ την αρχή κι ας χαλάσουν κάποια από τα παλιά μας όνειρα, τα πεπερασμένα ιδανικά της νιότης μας, κάποια στερεότυπα που μας πλήγωσαν, (…), γιατί μόνο έτσι οι αξίες μας έχουν μια ελάχιστη ελπίδα να ξαναβγούν στο φως και στις ζωές μας”.
