Μια διαφορετική προσέγγιση στις μέχρι τώρα συστάσεις για την αντιμετώπιση της ισχιαλγίας προτείνουν οι επιστήμονες σε νέα έρευνα που δημοσιεύθηκε στο Annals of Internal Medicine. Η έρευνα υποστηρίζει συγκεκριμένα πως οι ασθενείς μπορούν να επωφεληθούν σε σημαντικό βαθμό από την έγκαιρη έναρξη ενός προγράμματος φυσικοθεραπείας, αντίθετα με τις συμβουλές για αναμονή και διατήρηση της δραστηριότητας όσο το δυνατόν από τους πάσχοντες.
Η μελέτη, μια τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή ερευνητών από το Πανεπιστήμιο της Utah, έδειξε ότι οι ασθενείς με ισχιαλγία που έκαναν φυσικοθεραπεία για τέσσερις εβδομάδες βίωναν λιγότερη ανικανότητα κατά τη διάρκεια του έτους μετά την αρχική τους επίσκεψη στον γιατρό, σε σχέση με τους ασθενείς που ακολουθούσαν τη συνηθισμένη προσέγγιση «αναμονής».
«Όπως και σε κάθε περίπτωση ισχιαλγίας, η προσέγγιση αυτή δεν είναι πανάκεια για όλους. Φαίνεται, όμως, ότι η φυσικοθεραπεία είναι κάτι που προσφέρεται στους ασθενείς για να τους βοηθήσει να ανακτήσουν τη δραστηριότητά τους και να αναρρώσουν πιο γρήγορα», αναφέρει η Julie Fritz, αναπληρώτρια κοσμήτορας έρευνας στο Ιατρικό Κολέγιο του Πανεπιστημίου της Utah.
Οι περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν πόνο στην πλάτη κάποια στιγμή στη ζωή τους και σχεδόν το 30% αυτών των επεισοδίων περιλαμβάνουν και την ισχιαλγία. Για πολλούς, ο πόνος φεύγει από μόνος του, για κάποιους άλλους, όμως, συνεχίζεται για μήνες ή και χρόνια. Παρόλο που δεν έχουν όλοι ανάγκη τη φυσικοθεραπεία για να γίνουν καλύτερα, η Δρ. Fritz και οι συνεργάτες της θέλησαν να μάθουν αν κάποιοι ασθενείς –ειδικά εκείνοι με ισχιαλγία, των οποίων τα αποτελέσματα έτειναν να είναι χειρότερα από ό,τι στους ασθενείς με πόνο αποκλειστικά στην πλάτη- έχαναν μια σημαντική ευκαιρία να ανακουφίσουν τα συμπτώματά τους και να αποφύγουν έναν παρατεταμένο επεισόδιο πόνου.
Για να το διαπιστώσουν λοιπόν, οι επιστήμονες εξέτασαν 220 ασθενείς με πόνο στην πλάτη και ισχιαλγία σε μια κλινική δοκιμή. Οι συμμετέχοντες ήταν ηλικίας 18-60 ετών και είχαν συμβουλευθεί γιατρούς της πρωτοβάθμιας φροντίδας σχετικά με τον πόνο στην πλάτη που είχε εμφανιστεί εντός των προηγούμενων 90 ημερών. Κατά μέσο όρο, ο πόνος διαρκούσε 35 ημέρες.
Οι ασθενείς χωρίστηκαν τυχαία σε δύο ομάδες θεραπείας, με την πρώτη να λαμβάνει ενεργή μορφή φυσικοθεραπείας για τέσσερις εβδομάδες, στην οποία περιλαμβάνονταν ασκήσεις και χειροπρακτική, όπως η κινητοποίηση της σπονδυλικής στήλης, ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες της θεραπείας του κάθε ασθενούς. Η δεύτερη ομάδα ασθενών δεν έλαβε κάποια θεραπεία, με τους ειδικούς να τους συστήνουν απλώς να παραμείνουν δραστήριοι.
Οι συμμετέχοντες στη δοκιμή ανέφεραν το επίπεδο του πόνου και τις επιπτώσεις του στη ζωή τους, όπως η ικανότητά τους να φροντίσουν τον εαυτό τους ή να συμμετάσχουν σε κοινωνικές δραστηριότητες, μετά από τέσσερις εβδομάδες κι έπειτα ξανά μετά από έξι μήνες και ένα χρόνο. Σε κάθε χρονικό σημείο, οι ασθενείς που είχαν ολοκληρώσει το πρόγραμμα της φυσικοθεραπείας ανέφεραν μικρότερη ανικανότητα, σε σχέση με τους υπόλοιπους.
Το σημαντικό εδώ είναι ότι οι διαφορές αυτές ήταν αρκετά μεγάλες ώστε να θεωρηθούν κλινικά σημαντικές στο πρώτο χρονικό σημείο, υποδεικνύοντας πραγματικά οφέλη για τους ασθενείς, σύμφωνα με τον συγγραφέα της μελέτης, Δρ. Gerard Brennan, κατά τη διάρκεια της οποίας ένα μικρό ποσοστό των ασθενών επέλεξε να κάνει ενέσεις στεροειδών ή να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση για την αντιμετώπιση του πόνου, παρεμβάσεις που ήταν εξίσου συχνές είτε οι ασθενείς έκαναν έγκαιρα φυσικοθεραπεία είτε όχι.
Καταληκτικά, πρέπει να αναφέρουμε πως από τη μελέτη δεν έγινε γνωστό ποια στοιχεία του προγράμματος της φυσικοθεραπείας συνεισέφεραν περισσότερο στην απόκριση των ασθενών στη θεραπεία, με τους επιστήμονες πάντως να σημειώνουν ότι τα αποτελέσματά αυτά μπορεί να έχουν επηρεαστεί από τα διαφορετικά επίπεδα επαφής/πίεσης του παρόχου υγείας που βιώσαν οι δύο ομάδες θεραπείας
